Twilight

Denizlere dalga oldum geçen yıllar boyunca.
          Bir oraya, bir buraya savruldum durdum.
          Yine de ne siz, bayım
          Ne de özlem kokan şiirlerim,
          Fark edemediniz!
          Ben kendi tuzumda boğuldum.
          
          Güllere diken oldum geçen yıllar boyunca.
          Gerdanımdan bir ip geçirildi;
          Belki ince belki kalın.
          Sonra da koparıldım.
          Ne siz sevdiniz beni, bayım;
          Ne de pişmanlığımı haykıran harelerim.
          Yalnızca sevdiğinize kol kanat gerdiniz.
          
          Rafın birinde kırılmaya mahkûm bir porselen bebek oldum,
          Geçen yıllar arasında.
          En sevdiğimse buydu.
          Elbet bir gün delikli ahşap parkede yatacağım diye,
          Hiçbir vukuata umutlanmadım.
          
          Umut, diyorsunuz ya bayım;
          Benim umudum;
          Budanmaya hazır bir zeytin dalıymışcasına,
          Kurumaya yüz tuttu.
          
          Vasiyetimdir;
          Hevesle size koşmasını beklediğiniz,
          Kır güzeli genç hanımefendiyi,
          Kırmızı karanfillerle karşılayınız.
          
          Vasiyetimdir;
          Siz, bayım!
          Benim ölümümle, 
          Aşkınıza kavuşunuz.

Yoruldum desem, kim duyar sesimi? 
          
          Yoruldum. O kadar çok yoruldum ki bedenim iflas etti. Soluk yaralarım bile iyileşmiyor ve ben daha bedenimdeki yaraları iyileştirememişken kanayan ruhuma nasıl müdahale edeceğimi bilmiyorum. Keskin ve derin yaralarım var ama bu yaraları bedenime kazıyan yine benim.
          
          Keşke bunları ben değil de bir başkası yapsaydı. O zaman belki anlardım bir seyleri. 

Geceleriniz, kapanmamış yaralarınızdan damlayan kanın oluşturduğu gölet kadar derin olsun. Düşüncelerinize yol açın. Başınız çatlayana kadar düşünün ama sonuca varın. Bir avuç vicdan kadar merhametli olamayacağız, bu nedenle kendinizi düşünün. Bencil olun.
          
          Huzuru daim gecelere.