Parfois, l'homme entend la voix la plus forte dans le silence. En se perdant au milieu de la foule, il remarque les battements de son propre cœur. La vie nous apprend toujours à courir, à rattraper, à nous accrocher... Mais l'essentiel se cache dans la capacité de s'arrêter un instant. Dans cette brève pause, tu fermes les yeux et tu découvres que l'enfant en toi respire encore.

À force de se briser, on apprend; en se taisant, on grandit; en aimant, on renaît. Et chaque cicatrice nous rend un peu plus humains. Car l'homme est homme grâce à ses blessures. Il se purifie par les larmes et se reconstruit par un sourire.

Peut-être que le bonheur ne réside pas dans les grands instants, mais dans les plus simples : dans le souffle soudain d'un vent, dans un regard inattendu. Et c'est dans ces moments-là que notre cœur, même pour un bref instant, ressent l'éternité.
~webby

---

Bazen insan, sessizliğin içinde en yüksek sesini duyar. Kalabalıkların arasında kaybolurken, kendi kalbinin çırpınışlarını fark eder. Hayat, bize hep koşmayı öğretir; yetişmeye, tutunmaya, çabalamaya... Ama asıl olan, bir anlığına durabilmekte gizlidir. O kısa duraksamada, gözlerini kapatıp içindeki çocuğun hâlâ nefes aldığını fark edersin.

Kırıldıkça öğrenir, sustukça büyür, sevdikçe yeniden doğarız. Ve her yara, aslında bizi biraz daha insana benzetir. Çünkü insan, yaralarıyla insandır. Gözyaşıyla temizlenir, tebessümüyle yeniden kurulur.

Belki de mutluluk, büyük anların içinde değil; en sıradan anda, ansızın dokunan bir rüzgârda, hiç beklenmedik bir bakışta saklıdır. Ve işte o anlarda kalbimiz, kısacık bir süreliğine olsa bile, sonsuzluğu hisseder. ~webby