serzen

soldu hikayemiz, 
            senin sarı saçlarında boğuldu güneş;
            soldu ve battı hiçliğe doğru. 
            Ve sen, sen sevgilim
            parıldadın ebediyetin altın kentinde.
            Ben de çevreledim seni böylece, 
            sımsıkı sarıldım ruhuna;
            ayrılmayacağız bi' daha! 
            
            

paramparça olmuş yaralarından öpeceğim usulca, derinden kayan her bir halatı seni yaralayanlara hediye edeceğim; canlarına yalvaracaklar ölmek için fakat ölmeyecekler sevgilim, ben senin acını dindirene kadar onlar ölmeyecekler. Kanayan yaralarından hayata dönecekler, her bastırdığımızda ağızlarına irinler kusacaklar ve harlı ateş onları bekleyecek ilk önce dillerinden vuracağız onları, sonra boş kafataslarından ve en sonunda pas tutmuş kalplerini sökeceğiz, ebediyete kadar kalplerini bir asidin içine sokup iyileştireceğiz sonsuza kadar çekecekler acını, hissedecekler iliklerinde yalın ateşi. Af dileseler de ne fayda binlerce yıkım aşkına, sen yeter ki çatma gözlerini sevgilim; onlar birer birer yiterler biz var oluruz yeniden!