keşke seni unutabilmek için bir sebebim olsa. kendini öyle güzel yetiştirmiş ve beni öyle güzel sevmişsin ki, sana içerlemek için hiçbir bahane bulamıyorum. üzerine düşündükçe ben fark etmeden yaptığın ince ve küçük şeyleri görüyorum. çok geç olsa dahi. sana ait hiçbir şeyi silemedim, her şey son konuşmamızdaki gibi kaldı. bazen silip önüme bakmak istiyorum ama olmuyor. ben acımı aslında acımıyormuş gibi yaparak iyileştiririm biliyorsun, ama konu sen olunca işe yaramıyor. bana anlatmamamı söylediğin için ayrılığımız konusunda da kimseyle uzun uzun konuşmadım, sebeplerimizi de zorunluluklarımızı da kendime sakladım. az da olsa bir şey bilseler de, kimse o gece tam anlamıyla ne olduğunu bilmiyor. bu nedenle sana kızıyorlar. ama ben her zamanki gibi seni savunuyorum. ben ne kadar zaman geçerse geçsin seni savunacağım. çünkü özünde senin beni isteyerek bırakmayacağını bilen tek kişi benim. diğerleri için bu bir bahane veya yalan sayılabilir. ama ben seni biliyorum. seni.
artık içinde olduğumuz duruma da kızmayı bıraktım. kendimi suçlamak konusunda aynı şeyleri söyleyemeyeceğim. son zamanlarda soğuk sesin aklıma çok geliyor. ilk defa duyduğum bir ses tonuydu. hiç sen gibi hissettirmemişti biliyor musun. ben biliyorum.
inandığım bir şey var; eğer o kadar büyükse bizim yıllardır birbirine dolanan sevgimiz, bir şekilde yeniden birbirini bulacaktır. senin katlandığın sonuçlar hakkında sitemkâr konuşmak istemiyorum çünkü buna hakkım yok. aslında bana sorarsan benim hiçbir konuda yorum yapmaya hakkım yok. çünkü sen ne kadar bilemezdin desen de, günün sonunda her şeyin başlangıcı bendim. sadece tüm kalbimle bilmeni istediğim bir şey var; çok çok yıllar geçerse ve o zamanki efşan seni geçmişine saklarsa, 11 yaşındaki efşan seni her zaman seviyor olacak.
