Utanc içimdə bir lal fəğan kimidir,
Özümə dönüb soruşuram:
Necə oldu ki, sənin kimi birinə könül verdim?
Sevgi mənim üçün bir dua, bir ibadətkən,
Sən onu ayaqqabı dəyişən uşaqtək,
Həvəslə başlayıb bezə-bezə tərk etdin.
Bu, yayı yandıran günəşdən sonra gələn
Soyuq, qəfil bir meh kimiydi —
İçimə doldu, ruhumu titrətdi.
Mən sevməyi and kimi dərk edən biri,
Necə oldu da,
Sevginin adını belə haqq etməyən
Birinə könül bağladı?
İçimdəki özümə hörməti,
Sənin kölgəndə əzdim —
İndi o hiss,
Dərya kimi boğur məni,
Təngnəfəs, ümidsiz.
İndi isə yalnız bir söz dolanır dilimə:
İyrənc…
Sən və sənə bənzəyənlər.
Hisslərə toxunmadan oynayanlar.
Sevginin müqəddəsliyini tapdayanlar.
Və mən —
Sənə baxanda,
Ən çox da özümə nifrət edirəm.