werthear

gözlərin güləndə qəlbin ağlasa,
          	sinəni həsrətin dağı dağlasa,
          	yolunu kimlərsə kəssə - bağlasa,
          	bax onda gözlərin axtarar məni.

werthear

biz əlifbanı sevgi məktubu yazmaq üçün öyrənmişik. bunu 3-cü sinifdə oxuyanda anladım. dəftərimdən qopardığım qoşa vərəqə iki söz yazmışdım - “sənin adın + mənim adım”. rəsm dərsində ox sancılmış ürək çəkirdik; bayraq və gerb əvəzinə. körpə qəlbimiz öz sümük beşiyində yenicə qığıldayırdı, onda hələ öyrənməmişdik rəqəmlərin yalnız əsginas olduğunu. onda bilmirdik ki, dördbucaqlı çəkə bilməyən dostumuz dörd divara düşəcək. bilmirdik ki, “ampermetr”dən “5” alan qız cərəyandan öləcək. bilmirdik ki, ən dəhşətli hiperbola anamızın əllərindəki qırışlar olacaq. bilmirdik ki, hər şey boş çoxluqdur, bilmirdik…
          bu yaddaş kitabçasında adam öz əlini unudur. yaxın otur bir az, etiraf edəcəyəm, yaxın otur, əziz müəllim. azərbaycan dili dərsində “unutmaq” feilini şəxsə və kəmiyyətə görə dəyişirdik və mən həmişə birinci şəxsin təkində yalan danışırdım. çünki mən unutmamışdım…
          ingilis dili dərsində başa düşdüm ki, məhəbbətin dili olmur, acılığın irqi olmadığı kimi. yusaq da parta örtüyümüzü, saxlaya bilmədik həyatın çirklənməsini. biologiya bizdən gizlətmişdi ki, gözlərin iki funksiyası var: “ağlamaq” və “danışmaq”. əslində ürəyin dili imiş baxışlar.
          fizika çin işgəncəsi idi, bircə ümumdünya cazibə qanununu səni qucaqlayanda başa düşdüm.
          nyutonun başına alma düşməmişdən qabaq sən mənim ürəyimə düşmüşdün. bu “ilahi” cəzbetmə idi!
          coğrafiya dərsində bütün yollar sənə gedir, bütün çaylar sənə axırdı. hərdən ayaqlarımı geyinib qaçırdım ekvator boyu. hara dönürdümsə, kompasımın əqrəbi yenə də sənə baxırdı.. qlobusu qucaqlayan paralellərtək səni qucaqlamışdı qollarım. onda mən bilmirdim ki, yerin nüvə qatından başqa nüvə silahı da var.
          əziz müəllim, indi “həyat bilgisi” dərsindən kəsr imtahanına girmişəm. dəftərimi yoxlayın, davranışıma qiymət verin, istəyirsiniz valideynlərimi çağırıb şikayətlənin. amma xahiş edirəm məndən “sevmək”i soruşmayın. çünki “sevmək” yadımdan çıxıb evdə qalıb…

werthear

tənhalıq ilahidən sənə bir hədiyyə kimi verilmiş ömrü zay etdikdən sonra geri baxaraq peşman olub ağlamaqdır… tənhalıq yaşlaşanda yanında sənə yatmazdan qabaq dərmanını içməyin üçün su gətirən doğma birinin olmamasıdır. tənhalıq keçmişə qayıdaraq həyatı yenidən yaşamaq istəyidir. tənhalıq odur ki, elə hey nəyisə gözləyirsən, ancaq nə gözlədiyini bilmirsən, kimisə gözləyirsən, ancaq anlayırsan ki, artıq heç kim gəlməyəcək. çııxb gedirsən, bir  kəsə bir söz demədən, izah vermədən. düşünürsən ki, yoxluğun hamı üçün, əsasən də sevdiklərin üçün dözülməz olacaq. ancaq sonradan anlayırsan ki, heç kim buna görə pis olmadı, ümumiyyətlə, heç kim bunun fərqinə belə varmadı. sənsiz də hamı çox gözəl yaşayır. sənin getməyinlə qalmağın arasında fərq yoxdur. sənə elə gəlirmiş ki, sən onlar üçün mühümsən və sən olmasan, onlara pis olar. əslində isə onlar üçün olan dəyərini çox şişirtmisən. artıq çoxdandır ki, heç kimi maraqlandırmırsan, hər kəs öz həyatını yaşayır. sənə də onların həyatında heç bir yer yoxdur. ən acınacaqlısı isə budur ki, heç sənin də öz həyatında yer verə biləcəyin bir kəs yoxdur..