@whateveryouarepretty
wiadomości od mojej mamy są jak:
córa, ale ten dawid to daje czadu
widziałaś jak ładnie mój karl?
ale słodki ten marius. jak przyprowadzisz podobnego do domu to nie pogardzę
ale ładne to podium, przygarnęłabym tych chłopaków
na którą masz jutro zajęcia?
mem
mem
mem
śmieszne rzeczy w tym internecie
kocham ją xd
wesołych świąt, dzieciaczki!!! i love u all i mam nadzieję, że uda mi się dać wam jakiś świąteczny gifcik. ściskam xxx
SKRAsofoniści uratowali mi święta, dzięki guys
pozdrowionka dla @wieszcokurde, jak się skarbie bawisz w tym engelbergu?
common sense tells me
“kiss the boy goodbye.”
common sense tells me
“leave it all behind.”
common sense says
“the boy’s not worth your time.”
but common sense ain’t comin’ when you come to mind
common sense told me
“he was not worthwhile.”
common sense said
“don’t go the extra mile.”
common sense said
“go back and reconcile.”
but common sense forgot about his smile
[zakochałam się w tym]
(i auć)
obejrzałam sobie dzisiaj 6 odcinków hsmtmts na wykładach, było miło. kolejny dzień (wcale nie) zmarnowany
wkurwiłam się a @wieszcokurde nawet bardziej
@wieszcokurde napisałam o lindiviku, że zasługuje na warning nie na dsq WOMAN, don't blame me to ruka jest nienormalna. o anzelu się nawet nie odezwałam, it ain't my fault -,----
tęskniła każdego dnia.
przed wschodem słońca boso przechadzała się po ogrodzie, ubrana jedynie w białą jak śnieg koszulę nocną. zaciągała się świeżym, mroźnym powietrzem i dopiero wtedy czuła, że żyła. jej ciało drżało z zimna, jednak ani razu przez myśl jej nie przeszło, by wrócić do domu. potrzebowała tego kontaktu z naturą.
odnajdywała go w niej.
ciemne wciąż niebo przypominało jej jego oczy, które zdawały jej się rozjaśniać za każdym razem, gdy się śmiał. stara, rozpadająca się już huśtawka przywoływała jej na myśl jego szeroki uśmiech. szum wiatru i szelest liści wywoływały dreszcz na jej skórze, kojarząc się z jego wyjątkowym głosem.
a chłód, przeszywający każdą część jej kruchego ciałka przypominał jej o bólu i pustce jaką po sobie pozostawił. o ogromnej, otwartej przestrzeni, której nikt ani nic nie mogło wypełnić. jej skute lodem serce traciło swój rytm, a szkliste łzy płynęły po policzkach.
kilka czerwonych kropek pojawiło się na jej koszuli, a jej dłoń automatycznie powędrowała w stronę nosa, z którego sączyła się krew. skuliła się, siadając na trawie, a cichy szloch zamienił się w płacz, będący wołaniem o pomoc.
przedporanna cisza sprawiła, że głos jej cierpienia dotarł do sąsiedniego domu. starszy mężczyzna siedział w bujanym fotelu na balkonie i popijał swoją ulubioną kawę, wpatrując się w zdjęcie ślubne jego i jego ukochanej żony, która zmarła kilka lat temu. z współczuciem spojrzał na rozpaczającą po stracie młodą dziewczynę, po czym powiedział, mając nadzieję, że zostanie usłyszany:
─ to niepojęte, jak wrażliwa i skrzywdzona może być tak młoda duszyczka.
dziewczyna spojrzała w stronę mężczyzny i uśmiechnęła się delikatnie, sama do końca nie rozumiejąc dlaczego.
─ wszyscy są zawsze zdziwieni, że w moim wieku można tak bardzo płakać, że w moim wieku można rozumieć gorzki smak cierpienia.
─ niektórzy dramatyzują, skarbie. ale ja wiem, że dorastanie nie jest łatwe i młodym osobom życie też może dać w kość. dzisiaj jesteś zraniona, prawdopodobnie na zawsze to z tobą pozostanie, ale to nie znaczy, że nie jesteś w stanie odnaleźć szczęścia. życie przed tobą, tylko o nie zadbaj. tylko zadbaj o siebie.
bo wiek nie ma nic do tego, jak potężne może być cierpienie. wszyscy je odczuwają. niektórzy są w stanie poradzić sobie samemu, inni szeptem krzyczą o pomoc, bo strata jest dla nich zbyt dużą przeszkodą, by ruszyć dalej.
bądźmy dla siebie oparciem, zamiast wzajemnie ciągnąć się na dno.
i love u all,
wałek
xxx
życie mnie przerosło, ale wrócę do was... one day! tymczasem do zobaczenia i powodzenia, we wszystkim co robicie. i love u all <3
należą wam się małe wyjaśnienia, i guess.
przepraszam, naprawdę przepraszam za takie znikanie bez ostrzeżenia i (już ignorując to, że ja nic nie dodaję) zaniedbywanie waszych prac, które ja tak uwielbiam czytać...
nadrobię wszystko, obiecuję i jestem pewna, że niedługo tutaj wrócę silniejsza i bardziej zmotywowana, ale na ten moment jestem w kropce. pisanie mnie nie bawi, czytanie przerasta, ja nawet po telefon nie sięgam tak często jak zwykle. mimo to, do końca tygodnia postaram się pozbierać do kupy!
kocham was bardzooo!
+ opowiadajcie, jak tam w szkołach?
