sude

pinterestte reklam var bi' ton?? yemin ederim 'pinterest premium' falan çıkarsa-

2016'nın üzerinden sadece iki-üç yıl geçmiş gibi hissettiriyor ama 8 yıl önceydi. 
          10 yaşındaydım.. Hayat çok garip,,,,

Hasktr

Dış görünüşe aldanmamak lazım (Berliner yedim tadını hiç beğenmedim)

Okul okul dediğin nedirdir ki gülüm ben senin için sabahlamışım

Burasını çok seviyorum niye önceden böyle kullanmamışım ki (sade=havalı şeklinde büyümüştüm ve benim sade anlayışımdan bu pano da nasibini almıştı kfngfjbf)

Bu hafta favori şarkılarım:
          Absence - Rio Romeo
          RISK, RISK, RISK! - Jhariah 
          Burn Your Village - Kiki Rockwell
          Hepsini tüm kalbimle öneriyorum gidin dinleyin muah

Arka bahçeye yine bir yavru kedi gömdüm. Ölü tabi ki. Sadece,, birkaç hafta veya ay önce doğmuş ve acı içinde ölmüş bir canlıyı gömerken o kadar değişik bir duygu treninden geçiyor ki insan. Anlatması kolay ama anlaması zor. 
          Kısacık ömrünü sokaklarda ve hasta geçirmiş bir kediydi bu, arada görüyorduk orada burada. İki gün önce geldi bizim eve. Sabaha karşı, ablamla ben fazla erken uyanmışız ve zihnimiz allak bullak. Merdivende sevdik onu biraz, su verdik. Çok zayıftı. Sonrasında bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı. Goblin (Ablam koydu ismini, kulakları kocaman diye.) de eve girmiş kirli kıyafetlerin üzerine uzanmış. O sırada fark ettim, bu kedi ölecek. 2-3 aylık ya var ya yok. Ama buram buram ölüm kokuyor ve en kötü yanı kabullenmiş duruyor bu durumu. Tabii yavru bir kedinin ölümü kabullendiğini insan nasıl anlar ki. Belki sadece bitkin düşmüştür? Hayır. Ölümü kabul etmek tam da budur. Kim bilir ne zamandır yediği her şeyi kusuyor zavallım. Kim bilir ne zaman bıraktı birşeyler yemeye çalışmayı. Evet bitkin ama bu verdiği savaşın sonrasında gelen bir bitkinlik. Savaşı kaybettiğini biliyor. Ona küçük bir kutunun içine bir tişörtle yuva yaptık. Yemek ve su koyduk kutunun dışına. 
          Bir sonraki gece öldü ve bu sabah gömdük. 
          Belki de kısacık hayatı boyunca sadece acı çekmiş bir kedinin ölümüne üzülebilir mi ki insan? Acıdan kurtulduğu için minik bir huzur vardı içimde ama sağlıklı ve mutlu bir yaşam şansı olmadığı için buruk bir hissiyat da var kalbimde. (Yeni doğmuş bebekleri gömerken ne hissediyor insanlar? Bu zalim dünyada yaşamak zorunda olmamalarına seviniyorlar mı? Hayat onlara hiçbir şans vermediği için üzülüyorlar mı? Yoksa kötü kokudan dolayı yüzlerini mi ekşitiyorlar? Hangisi doğru? Hangisi acımasızca?) Bazen kedileri gömerken kısa dileklerde bulunuyorum. Bazen özür diliyorum. Bazen sadece ağlıyorum. Ama bu sefer hiç biri olmadı, tek içinden geçen 'Hayat sana bu kadar acımasız davrandığı için üzgünüm'dü. Rahat uyu Goblin.

Zaman yolculuğu gerçekse biri beni lütfen LÜTFEN 1. Sınıfa geri yollasın lan yeminle çok iyi biri olacağım ama geçmişten özlediğim kişiler, tutmadığım sözler ve yaptığım salaklıklar beni bırakmıyor
          İlkokul öğretmenlerimi özledim, Begüm hala okçuluk yapıyor mu, Emre hala transformers ve zayn malik seviyor mu, Buse nerede neden tüm sosoyal medyasını sildi, hem ilkokuldan hem sokaktan 3 arkadaşım şuan hangi şehirdeler hangi üniversiteye gidecekler, bir daha elbise çizecek miyim, yine şiir yazacak mıyım, sabah sırf pinterestte biraz daha fazla vakit geçirmek için erken kalkacak mıyım, neden yıllar önce yakın olduğum ama artık konuşmadığım insanları uzaktan görmek veya haber alamamak içimde bir yaraya tuz bastığı halde onlarla tekrar iletişime geçmekten bu kadar korkuyorum, onları ne kadar çok sevdiğimi biliyorlar mı yoksa hiç söylemedim mi (özür dilerim, ortaokulda kapalı olduğum için ağlayan ben bu kadar yaşayacağını düşünmemişti), birkaç aya 18 olacağım ama 14'ümde yaşadıklarımı hala hazmedemedim öyle ki anılar bazen ağzıma geliyor kusacak gibi oluyorum, yazdığım şiirleri ve günlüğümü okumak tükürüğümü yalamak gibi hissettiriyor. Geçmiş benim için artık konuşmadığım arkadaşlarım ve kaybettiğim ama kalbime yakın ve anılarımda canlandırmaya çalıştığım eşyalarım; ilkokuldan mor not defterim, sarı bantla kabını bantladığım 101 masal kitabım, üstünde pusula olan eski postacı çantam, birçok kalem parçasını birleştirip yaptığım mavi uçlu kalemim ve kayıp bebeklik fotoğraflarım. Annemin koltukta uyuyakalınca üstünü örttüğüm ve aramızın hala iyi olduğu, babam işten gelince alnına masaj yaptığım, ablamla öğretmencilik oynadığım, sabaha kadar çizgi film izlediğim, küçük kardeşlerimle gelmiş geçmiş en garip oyunları oynadığım zamanların asla geri gelmeyecek oluşu beni öldürüyor. Zamanda yolculuk bulunduysa lütfen beni de gönderin, küçükken yemin ederim bu yılları göreceğimi düşünmeden yaşamıştım. 

Uggggjjjhhhhhhhh