Her gün öbürkülerle aynı. Yaprakları dökülen bir bitki gibi can damarlarımı kaybediyorum. Yaşam öyle çok keyifli değil benim için. Yalnızım. Üstelik bu benim seçimim sayılmaz. Bu koca dünyada bir başınayım. Ruhum şimdilerde pek bir karamsar. Eskilerde fazlaca ümitli olan renkli ruhumdan şimdi eser yok. Umutlar insanın en büyük yoldaşlarıymış ,şimdilelerde benim kaybettiğim. Siz hiç kalabalığın içinde tek olmanın ne demek olduğunu anlayabilir misiniz?  Sanmıyorum. Sadece hayal edebilirsiniz ki o bile içinde bulunduğum vaziyetin yanına yaklaşamaz. (...)
Mert Şölen