;

Rüyamda seni gördüm, iyi misin? Önceden de sormak istediğimde engellediğini gördüm. Neden engellediğini de anlamıyorum.

Ruh-u azabın müteşekkir galib-i

Beni engellediğini gördüm. Öncesinde de engellemiştin. Engelinin üstüne engelledim seni. Numaranı da engelledim, mesajları sildim, telefon numaranı da rehberimden yok ettim. Yıllardır dokunmamıştım seni kaydettiğim numarana. Ama her yerden sildim. 1 Aralık'ta çöp kutusuna taşındı numaran. Çöp kutusundan silemedim ama orda durması iyi geldi. Zaten ezbere de bilmiyorum numaranı, bir ay sonra otomatik silinecek işte o zaman tamamen yok olacaksın. Yeni yıla girerken tamamen yok olacaksın. 

Doğum günüm an itibariyle bitti.

Yıllar boyunca kaçtığım bir şarkı var. 

Kafam bir türlü susmuyor. 

İlaçlar beni korkutuyor.
          Yaşamak beni korkutuyor.
          Sevgi, aşk, mutluluk beni korkutuyor.
          Psikiyatristim bana "sen kendini affedemiyorsun ki." Demişti. Haklıydı.
          Ama nasıl affedeyim?
          Nasıl affedeceğimi bilmiyorum. Tek bildiğim öfke.
          Kendime olan nefretim.
          Her şeye olan nefretim.
          Bu beni ayakta tutan şey değil ise, beni içten içe öldürüyor ve çürütüyor ise benim elimde geriye ne kalıyor ki?..
          Bir zamanlar tanrıya öfke doluydum. Hâlâ daha öfkeliyim. Ama bu öfke kendime yöneldi. 
          Zaten bir keresinde de şey okumuştum: "tanrıya olan öfke tanrıya değil, insanın kendisine olan öfkedir sadece bunu başkasına yöneltemediği için tanrıya sığınır."
          Haklıydı.
          Ben boktan bir çukurun içindeyim. Ve toparlayamıyorum. Ne yapacağım bilmiyorum. Nasıl yaşayacağım bilmiyorum. Yaşamak istiyor muyum bunu bile bilmiyorum. 
          Kendime zarar veremiyorum. Yaşayamıyorum. Hayal edemiyorum. Tek başımayım bu boktan çukurda, düştüm çıkamıyorum. 
          Çaresizim. Çok çaresiz. Akıl almak istediğim birisi var, sormak istiyorum. "Nasıl kurtuldun?" Diye. 
          Ama işte o da kurtuldu mu bilmiyorum. Yazamıyorum da, yazamam. Yapamam. Olmaz..

Neden bu kadar kötü hissediyorum?
          Elimde olmayan şeylerden mi, senin bana yarattığın boşluktan dolayı mı..
          Canımın bu acısı nedendir ki hiç terk etmez bu bünyemi?
          Ne diyeceğim bilmiyorum bile. Boş boş yazıyorum buraya. Oysa ne ölü bekler sabahı ne de ölüm zamanı. 
          Ne diyeceğim bilmiyorum.
          Boş boş ağlıyorum. Neye ağladığımı bilmiyorum. Oysaki sadece canım mı acıyor yoksa başka bir şey mi bilmiyorum onuda. Keşke diyorum keşke böyle olmasaydı. Seni istemiyorum. Ama bazen aklıma gelmiyor da değil. İhanet sayılır mı bilmiyorum sadece mutlu hissetmek istiyorum. 

Neden bu kadar kötü hissediyorum?

Önüme çıktı. Playlistin, önüme çıktı. Nefret ettim. Bütün şarkılardan nefret ettim.