Sonsuz bir karanlığa gömülüp her şeyi unutsam mi yoksa yaşamaya devam edip belli başlı şeyleri unutsam mi? Kağıtları yakıp acilarimdan kurtulsam mi yoksa saklayıp kalbime kapatsam mi?
Bazen bu tür sorular beynimi ve zihnimi işgal ederken içimdeki çocuk gülümsüyor bana 'ben buradayım' dercesine. Sonra koşarak yanıma geliyor saçları uzun, toplu güzel bir şekilde. O an bakıyorum saçlarıma kısa bakımsız...
"Acıları gülümseten şeyler içinde biriktirdiğin güzel anılardır. Acılar ruhuna attığın her bir çizik darbesidir izi kalır ama iyileşir."
"Salincakta sallanmak, dışarı çıkıp gezmek, çimenlere oturup yıldızlari izlemek.. bunlar asla unutmayacağım anılardır, sen ne kadar çocuk kalmaya çalışırsan acıların teker teker silinir ruhundan"
Bunu söyleyen çocuk bir anda kayboluyor bir bakmışsın büyümüş ben olmuş..
İçimdeki çocuk için her zaman pozitif olmaya çalışıyorum.
Karanlığa asla gömülmeyeceğim, karanlığa girsem bile çıkmasını bileceğim.
Hayatta verdiğim en büyük söz budur işte.
