Öyle anlar gelir ki aklınıza göre mi kalbinize göre mi hareket edeceğinizi bilemezsiniz.Tek sorumlu ayaklarınız olur çünkü fiziksel olarak onlar göze çarpar. Bi ayağım beni bekleyen taksiye,bi ayağım annemin kardeşimin yanına gidiyordu.Aklım gitmem gerektiğini,kalbim kalmam gerektiğini söylüyordu.Buğulu gözlerimle taksiye doğru yürümeye başladım.Belki de kaderim buydu...Belki de yalnızlık benim kaderimdi....
Ben Bulut ve beni kalın halatlarla kendine çeken kaderime göz yummaya gidiyorum...
                                        PLATONİK'TEN
                                        (çok yakında)
yeni bölüm için linke tık:
https://my.w.tt/MTqUTNltnbb



ig:withblaackbook