Merhaba güzel insan,
Hayatımda her zaman farklı bir insan olmak istediğimi biliyordum. Çünkü farklı olmak, fark yaratmak demekti. Daha sonra bunun da bir klişe olduğunu fark ettim. Hayatta her zaman kendim için savaşacağımı, ve kendim olacağımı anladığım an; yazmaya başladım.

Ufak bir kitapta derin düşünceler, büyük bir kitap küçük beyinsizlikler buldum. Kitapların kategorilere göre sıralandığı bu dünyada, onları farkları ile değil; benzerlikleriyle karşılaştırmayı öğrendim. Kitapları okumayı, onları yaşamayı sevdim.

Müziği kulağıma geldiğince sevdim. İnsanları dinlediği müzik tarzına göre yargılamamayı, onları sevdiği müzik tarzıyla anlamayı öğrendim. Hoş gelen müzik güzeldir; ister rock, ister pop, ister arabesk olsun. Ben müziği sırasız, cisimsiz, renksiz sevdim.

Büyük bir Humanist olarak, insanları sevmenin ne demek olduğunu ilke edindim kendime. İnsanları gözlemledim, düşledim, gerektiğinde taklit ettim. Bazen sadece izledim, bazen kötü insan ben oldum. Siyahi bir çocuğun gülümsemesinde, masumluğu gördüm, diyabet birinde güçlülüğü gördüm, güçsüz birinde merhameti gördüm. Kısacası insaları insan olduğu için sevdim.

İnsanları, renkleri, zevkleri, notaları, sesleri ayırmamayı öğrendim. Onları aynı dünyada gördüm, aynı dünyada sevdim, farklı bir dünyada birleştirdim. Benim Dünyama Hoşgeldin: