cayden

1601

Rosemary yazısını görmek bile istemiyorum, ağlayasım geliyor.

Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye. Kadınlardan bunu bekledim. Birisi gelip,"Evet, ben seni tanıyorum." desin diye bekledim. Ve o kadına aşık olacaktım. Sırf bu sihirli gün için bir sürü diyalog hazırlamıştım kafamda. Ama sonra anladım ki böylesine insanlar yoktu. Olsalar bile kitap okumuyorlardı.

Resmin sınırı fotoğraftı. Müziğin sınırı da makinelerden çıkan sesler oldu. Her uyuşturucu kendi tarzını yarattı. İnsanlar beyinlerini uyuşturma yöntemlerine göre sınıflara ayrıldılar. Hepsi kendini kandırdı. 

heykellerden daha duygusuz insanlarla karşılaşacaksın.

https://open.spotify.com/track/5l2g6gfY1NaGMhGo4zLl9M?si=8b8eISwuSmCBBYNNRt8uOw&utm_source=copy-link

Ah göğsündeki her yarayı merhametle öptüğüm. 
          Geç kalınmış bir hayat, hayat değildir.
          Hayatın olmayı dilerdim.