...

Ay sonunda geri geldim (>_<) vizelerden sonra yazmaya devam edeceğim yoksa kafayı yiyeceğim sanırım

yazmayı özledim

bir süredir kendimi o kadar beceriksiz hissediyorum ki... sanki hiçbir şeyi düzgün yapamıyormuşum gibi

Kalbim o kadar kırıldı ki... Birinin daha kırmasına gerek yok. Herhangi biri dokunsa bile tuzla buz olur zaten. Bu yüzden yaklaşmak istemiyorum kimseye. Çok yorgunum daha da yorulmak istemiyorum. Her zaman tartışmasız tek başıma daha iyiydim ben. 

Size zamanla emin olduğum bir şey söyleyeyim. Ben aşık olunacak biri değilim. İnsanlar beni arkadaş olarak çok sevebilir ya da hayranlık duyabilir ama aşk... Herhangi birinin aşkı bende durmuyor çok net gördüm bunu ve kabullendim yani zor da olsa. 

yaklaşık 1 yıl önceki o insan yüzünden zaten var olan güven sorunlarımın daha da beter hale geldiğini fark ettim... evet yeni

o kadar yorgunum ki... ne yapacağımı bilmiyorum asla nasıl olacak bilmiyorum

Bazen şöyle hissedersiniz ya hani sanki kimsenin size ayıracak vakti yokmuş da insanlar sadece boş zamanlarında ya da sıkıldıklarında size geliyormuş gibi. Şu an biraz öyle bi dönemdeyim ve farklı şeylerin de etkisi olduğundan her şey feci boş geliyor gözüme. En azından her şekilde kendime sahibim de kendimi toparlayıp tamamen boşluğa düşmemi engelliyorum. Zaten bunu da ben yapabilirim sadece. Kolay kolay düşmem ama düşersem ben kendim kalkmadıkça beni kimse kaldıramaz. Öyle bir insanım. Alışkanlıktandır belki kendimi kendim toparlarım hep. Anlattıktan sonra of acaba saçma mı oldu anlatmam diye düşünmeme gerek kalmıyor en azından. 

yorgunum... 

Hayat her zaman bir yolunu bulur.