...

Ay sonunda geri geldim (>_<) vizelerden sonra yazmaya devam edeceğim yoksa kafayı yiyeceğim sanırım

Bazen şöyle hissedersiniz ya hani sanki kimsenin size ayıracak vakti yokmuş da insanlar sadece boş zamanlarında ya da sıkıldıklarında size geliyormuş gibi. Şu an biraz öyle bi dönemdeyim ve farklı şeylerin de etkisi olduğundan her şey feci boş geliyor gözüme. En azından her şekilde kendime sahibim de kendimi toparlayıp tamamen boşluğa düşmemi engelliyorum. Zaten bunu da ben yapabilirim sadece. Kolay kolay düşmem ama düşersem ben kendim kalkmadıkça beni kimse kaldıramaz. Öyle bir insanım. Alışkanlıktandır belki kendimi kendim toparlarım hep. Anlattıktan sonra of acaba saçma mı oldu anlatmam diye düşünmeme gerek kalmıyor en azından. 

yorgunum... 

Hayat her zaman bir yolunu bulur. 

Bu sabah otobüse binmeden önce biraz garip hissediyordum işte içimde bir sıkıntı vardı nedenini bilmediğim. Sonra düşündüm, bunu hep düşünürüm gerçi, insan durduk yere sıkıntı hissetmez içinde. Kötü hissetmek için bugün kötü bir şey yaşamama gerek yok mesela ve tam tersi şekilde iyi hissetmek için de bugün iyi bir şey yaşamamış olmama illa gerek yok aslında. Önceden yaşadığım hoş olmayan şeyler bugün beni iyi hissettirmiyor. Neden bugün onu bilemem ama bunun nedeni geçmiş. Sonra otobüste düşünmeye devam ediyordum. Sevmediğim şey ne? Kendimi çok seviyorum açıkçası. Çok iyi baş ediyorum bir şeylerle, evet ağlıyorum ama bir gün onlar geçtiğinde ağladığım günleri bile yüzümde bir gülümsemeyle hatırlayabiliyorum. Evet hatalarım oluyor ama pişman olmuyorum çünkü ondan ders çıkarmayı bilip kendimi affedebiliyorum. Tabii ki bende de her şey başından beri böyle değildi öğrendiğim ve geliştirdiğim bir şey bu. Kendini affetmek çoğu şeyi affetmektir aslında. Affetmek bir güçtür ayrıca. Her neyse beni iyi hissettirmeyen hayatımı yaşayış şeklimi sevemiyor olmam. Bu da tabii ki kontrol edemediğim dış etkenler yüzünden. Elime değiştirme fırsatı geçtiği an elimden geleni yapacağıma dair kendime söz verdim ama. Bunları da sadece içimi dökme ihtiyacımı karşılamak için buraya yazıyorum. Yoksa farkındayım okunmuyor. Gerçi bu da benim işime geliyor. 

uzun zaman önce yazdığım şeyleri okumak o kadar garip hissettiriyor ki ağlıyorum okurken sürekli garip bi his ama o kadar zaman geçti yine de düzeltilmesi gereken çok fazla kısım görmedim mesela içimde o gurur duygusunu ilk defa böyle hissediyorum ve bu CİDDEN ÇOK GARİP

on brulerayı (kimse bilmiyordur ama) okuyordum hayatımın en mutlu dönemiydi diyemem sanırım ama mutlu olduğum zamanlardan kalma bi kurgu ve açar açmaz daha kendi açıklamamı okurken ağlamaya başladım o zamanlar bu ficimi seven çok arkadaşım vardı merak ediyorlardı sonrasında kaldırdığımda kaldırmama kızıp okumak isteyen de olmuştu haystıma girmiş çoğu kişinin ve benim de sevdiğim bi ficti daha bitiremedim tabi o yüzden yayınlamıyorum ama işte onu okumak isteyen herkes hayatımdan çıktı zamanla ve ben o ficle kaldım tabi ki yazacağım o benim ficim ama garip hisettirdi işte

şimdi ben bi günlük tutmaya başlamıştım hatta burda da bahsettim sanırım bahsetmediysem de başladım işte ama adım kadar emindim sürekli yazmayı unutacağıma ki burası daha çok günlük gibi buraya daha çok uğruyorum... ona da en son 2 Şubat'ta yazmışım zaten bugün yazsam mı bilemiyorum istiyorum oysa ama içimden yazmak gelmiyor gerçi ben yaşamaya karşı da hep böyleydim içten içe bir yerlerde isstiyorum ama o kadar içimden gelmiyor ki yani şimdi kim kalkıp da yaşayacak ama dimi

bir gün her şey çok daha iyi olacak yani en azından ben öyle umuyorum

keşke eclipsein 500i geçtiğini görebilsem...