@writing_mouse
Dziś naszła mnie myśl, by zobaczyć co słychać na obserwowanych przeze mnie kontach, a tu nagle okazuje się, że większość z nich jest opuszczona albo zdezaktywowana.
Czuję się jakbym chodziła po opuszczonym mieście.
@ writing_mouse o niee, przykro mi, mam nadzieje ze wiecej ludzi znajdzie twoje konto, bo piszesz prawdziwe perełki
Od pewnego czasu zastanawiam się nad kierunkiem tego profilu, dlatego mam do Was pytanie:
Co byście chcieli na nim zobaczyć? Więcej oryginalnych one-shotów takich jak Konfabulacja? A może kontynuację samej Konfabulacji, bo ta w teorii jest gotowa? Jakieś ff? A jeśli tak, to serie one-shotów czy dłuższą historię? I z jakiego fandomu? A może ktoś chce poznać dalszy ciąg Czarnych piór? Choć z nimi to to trochę bardziej skomplikowana sprawa.
Jak widzicie, możliwości jest dużo, a ja jestem bardzo ciekawa Waszych odpowiedzi.
Miłego wieczoru/dnia!
Wchodzę na profil, patrzę, a tam...
Trzycyfrowa liczba!
Dziękuję Wam wszystkim z całego serca!
Efekt zbyt długiego siedzenia w domu.
Jesteście gotowi, by poznać historię Edwarda?
https://www.wattpad.com/story/258381615
oya oya?
Więc... Z każdym kolejnym rozdziałem mangi Soukoku zagarnia coraz większy fragment mojego serca...
Może ktoś polecić jakieś dobre ff?
@ writing_mouse "ukryci w cieniu" jest super, a tak to nie było chyba takiego, które byłoby równie dobre, skoro nie pamiętam tytułu
Informuję, że zapowiedź Czarnych piór dumnie wisi już na profilu!
Może część z was już o tym słyszała, ale wczoraj wyszedł finałowy odcinek piętnastego sezonu Supernatural, zamykający jednocześnie cały serial i tym samym piętnaście lat telewizji.
Moja przygoda z Supernatural jeszcze się nie kończy, gdyż jestem dopiero na trzynastym sezonie. Jednak świadomość, że podróż Sama i Dean dobiega końca (oraz jak ten koniec właściwie wygląda, gdyż nie mogłam odmówić sobie spoilerów) mocno mną poruszyła.
Wczoraj zamknięto kilkanaście lat opowieści o dwóch braciach, pozostających wiernym sobie nawzajem niezależnie od tego, co spotkają na swojej drodze. Opowieści o przeznaczeniu i wolnej woli. Opowieści o rodzinie, zwłaszcza takiej, która nie jest związana ze sobą krwią. A to wszystko zostało jeszcze okraszone absurdalnym poczuciem humoru, idealnie wpasowującym się w moje gusta.
Nie jest to serial idealny, ale bez wątpienia można nazwać go dobrym. Gdyby nie on, Czarne pióra (czyli nadchodzące ff z Haikyuu, którego zapowiedź pewnie pojawi się jakoś w weekend) nigdy by nie powstało, podobnie jak parę innych rzeczy w moim życiu.
Więc jeśli macie trochę czasu do zagospodarowania, obejrzycie sobie choćby pierwszy odcinek.
Carry on!
Wszystkim powracającym jutro do prawdopodobnego ogniska zachorowań, czyli tej cudownej instytucji zwanej szkołą, zdrowia i dużo, cholernie dużo siły psychicznej!
Dzięki Haikyuu za cały ten pozytywny przekaz.
Za wspaniałe postacie i zaskakująco wzruszającą historię.
Po prostu dziękuję.