Yalnız kaldım. Şu koca kainatta küçücük ve yapayalnız hissettim. "Bir kez daha dene!" dedi insanlar. "Fazla denemedin!" Ben denerken, ben düşerken ve ben yavaş yavaş yok olurken yanımda değillerdi oysa ki. Mücadelem seyircisiz ve desteksizdi. Düştüm defalarca. Kalkarkende onlarsız kalkmak zorundaydım. Bu defa yanımdalar ama kalkamıyorum. Geç kaldılar işte. Anlatamıyorum ama anlamak için çaba göstermiyorlar. Benim umudum çoktan tükenmişken, onlar benim adıma umud etmeye daha yeni zaman ayırabildiler. Ben o umudumu da, gerçek gülüşlerimi de yitirdim. Her düşümde biraz daha eksildim. Şimdi onlar benden hiç düşmemişim gibi davranmamı istiyorlar. Cidden... uzakta yaşayın. Gücüm kalmadı.🥂