uzun uzun yazacağım çünkü sana gerçekten bu konuları açmaya hem mecâlim hem de cesaretim yok.
öncelikle ben seni gerçekten sevdim, samimi sevdim ve hayatında muhtemelen benden sonra seni annen bu kadar sevmiştir. her şeyine tamamdım, bana karşı davranışların olsun, saçma sapan tavırların olsun, ben gerçekten bunları bile onaylamıştım. dengesiz ve fazla kapalı bir insansın öncelikle.
dengesizliğin o kadar yorucuydu ki inanılmaz içe kapattım kendimi. yüzüne açıldım, yüzüne karşı açıldım. her gece ağladım, ağlamadığım tek bir gün olduysa şu gün sabaha eremeyeyim. hakkım helal mi peki? kesinlikle değil, sana açıldığım haftanın sonrası beni görmezden geldin, cadde kenarında değersizliğime ağladım. duygularımla alay edercesine hâlen daha dengesiz dengesiz davrandın, ben buna parkta oturdum ağladım. sen beni olabilecek her yerde ağlattın. beni değersiz hissettirdin. yüzüme karşı gelip "ben seni sevmiyorum, senden hoşlanmıyorum" demeyi bile çok gördün. kalkmışsın bu sene samimi davranmaya çalışıyorsun. aklın başına gerçekten senden vazgeçtiğimde mi geldi? bulabileceğin en iyi kızı kaybettiğini kaybedince mi anladın? nedir anlamıyorum. umarım yaşattığının bin katını yaşarsın. seni inandığın allah'ına havale ediyorum.