@ yaagit bundan üç sene önce (15 yaşındayken) hayatım mahvolmuştu. annem ve babam sürekli kavga ederdi zaten. babam beni döverdi, annem ayırmak yerine gülerdi. ama bu sefer en kötüsüydü. annem evi terketti dedemgile gitti. bende engelli abimi alıp annemin peşinden gittim. annemi hep korudum savundum herkese karşı ama annem beni hiç savunmadı. tüm mahallede adım deliye çıktı. sonra teyzem annemi ikna edip babamla barıştırdı. her neyse bundan sonra içime kapandım her gece kendi odamın camını açıp sabahlara kadar ağlayıp dışarıyı izliyordum.acaba burdan atlasam nolur diye düşünüp duruyordum. okul notlarım falan hiçbiri umrumda değildi. sürekli isyan ediyordum. birkaç kere intihar girişiminde bulundum ama olmadı. ölmedim. abimin haplarını içtim etki etmedi bana. 11. sınıftayken bir şekilde allah yolumu açtı. hayatım yoluna girmeye başladı. ama bu süreçte çok şey öğrendim. herkes bıraksa bile O hep benimleydi. ben konuşmasam bile beni duyabiliyordu. inan bana daha sayamayacağım kadar kötü şey yaşadım, yaşıyoruz. hiçbir şey kalıcı değil derler ya. gerçekten öyle. şu an belki ne boş konuştu diyebilirsin içinden çünkü bende öyle diyordum. kimsenin benim yaşadıklarımı umursamadığını düşünüyordum. ama yanılmışım. şu an acını kalbimde hissediyorum. umarım mutlu bir hayatın olur. sana dua edeceğim. ne zaman istersen yazabilirsin :')
