ALO PANO SAHURA KALKILDI MI? ALIN SIZE KITAP ÖNERISI!
3. BÖLÜMDEN;
Hiç ilk hatırladığınız anıyı, bundan öncesi yok dediğiniz zamanı düşündünüz mü? Bazen bir kokudan, nesneden, renkten, manzaradan, sesten geçmişinize giderdiniz, ben de görünmez eller tarafından yakalandığım ve her defasında geçmişe sürüklendiğim bu anı zihnime katarak bir mezaklık oluşturmuştum içime. Anılar mezarlığı. Bu yüzden parmak uçlarımı zihnime daldırdığımda ellerime bulaşan geçmiş değil, anılarımın kanıydı.
Benim ilk anım soğuk bir hastane koridorunda bekleyen küçük bir kız çocuğunu resmediyordu. Gözlerine saklanmış gizli kaygı körü körüne bana bakıyordu. O hatırladığım ilk anı anılarımın sıfır noktasıydı, daha gerisi yoktu, o karanlık koridor geçmişin olmadığı tek yerdi.
Bu nokta, bu yolun sonuna yakın olduğum kadar başka bir yolun başlangıçına yakın olduğumun göstergesiydi. Ama bu yol, ruhuma iyleştirelemez yaralar bırakmıştı. İlk giden ablam olmuştu, sonra annemin sıcak kucağı ve babamın güven veren sesi teker teker eksilmişti. Yalnızlığı kendime yuva yaptığımda yalnızca 13 yaşındaki bir çocuktum.
Bilmiyordum. Bilemezdim. Bilseydim bile elimden bir şey gelir miydi?
"Burası, sıfır noktası." dedi Uygar elindeki tebeşirle yere bir şerit çizerek. "Yarış burada başlıyor ve bitiyor-"
"Ve işaretlediğin yerin ötesine geçmemiz yasak." diye tamamladım onu. Uyarı dolu sözlerinin yankısı geride bıraktığımız birkaç aydan uzanıyordu ve ben Uygar'ın bu cümlesini o kadar çok duymuştum ki ezberime kazınmıştı. Piste bir kız atladığından ve yaralandıktan sonra ciddi düzenlemeler ve katı kurallar getirilmişti. Piste bu kadar yaklaşmamız aslında yasak olsa bile şu anda pist boştu ve yanımızda Uygar olduğu için pek bir sorun yok gibiydi.
https://www.wattpad.com/story/364055915?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=LuneSay
