Bir gün bir inşaat tepesinde otururken biri çıkıp geldi. -Sende kimsin? Söylediği şeye gülümsedim. Benden bağımsızdı yine göz yaşlarım, yanağımdan süzülüp dökülen göz yaşlarıma takıldı gözleri gelen yabancının. Sildim. Yine ve yeniden sakladım gözyaşlarımı...Belki dedim bu yabancı oturur yanımda dinler beni bir umut besledim gözlerim parladı, olur muydu böyle birşey? Gelen yabancı daha fazla dayanamamış olmalı ki -Sana sen de kimsin diye sordum bir cevap vermicek mısın?  Diye söylendi. Tekrar bir tebessüm döküldü dudaklarımdan. Oturduğum yerden kalktım, derin bir nefes çektim içime ve gelen yabancıya döndüm. -Hiç kimse, hiç kimseyim ben. Afallamış duruyordu. -Nasıl kimse değilim? Tekrar gülümseme peyda oldu yüzümde -Teşekkür ederim. Dedim -Ne için teşekkür ediyorsun ki?  Diye sordu haklı olarak -Böyle bir günümde yanımda olduğun için. Ve tekrar konuştum. -Ben bir hiçim yabancı. Dedim ve inşaatın tebesinden atladım... Ondan geriye kalan ise koskocaman bir YAPMA BUNU KENDİNE oldu. Ben hayatımda ki en büyük iyiliği yapmıştım aslında: ölmüş ruhumun emanet bedenini almıştım...