İlk defa bir hayalimi gerçekmiş gibi yazıya döküyorum
***
Hepimizin yaraları vardı.
Farklı veya aynı yerden.
Biz bunları dışarıya yansıtmaktan çok içimizde yaşamayı tercih ederdik.
Bazen bağıra çağıra bazen de kısık sesle anlatırdık hikâyelerimizi, şarkılarla.
Duygularımızı sözlere yansıttık. Notalarla gösterdik içimizdeki çığlıkları.
Devrik kurduk cümleleri. Yarası olan anladı. Diğerleri ritmine kapıldı.
Gecelerin güneşi olmuştuk. Gecelerde çalardık, anlatırdık içimizdekileri.
Gündüzleri dururduk öylece. Hayatının akışına ve bazen de evrenin saçmalığına kapılırdık.
Aslında umutlu cümlelerdeki, umutsuz kelimelerde hissedilirdi hikâyelerimiz.
Dinleyip geçince anlayamazsınız öyle. Sözleri teker teker incelemeniz lazım sizin.
Davetkâr hecelerde sakladık acılarımızı.
Gel de açığa çıkar şimdi.
https://www.wattpad.com/1085106982-gece-g%C3%BCne%C5%9Fi-tan%C4%B1t%C4%B1m
ilk ve son adlı kitabımı yorumlarsanız çok mutlu olurum.
https://www.wattpad.com/story/279577044-ilk-ve-son
***
-Bir gün ölüm hayata sormuş; "Neden herkes sadece benden nefret ediyor? Ve seni seviyorlar?" Hayat cevaplamış; "Çünkü ben güzel bir yalanım. Ve sen, acı verici bir gerçek."
***
Sevdiği çocuğu düşündü sonra. Yüzüne bir gülümseme geldi. Sevdiğini söylemeyi düşündü. Anlık bir korktu ama sonra aklına korkmaya bile vakti olmadığı geldi ve işte o an bir küçük gözyaşı firar etti gözlerinden. Sevmeye bile vakti kalmamıştı...
***
Kapak tasarımı bana aittir.
Tek bölümlü bir hikayedir.
Başlangıç ve Bitiş: 31.07.2021