Çıkmaz sandığın sokakların içinden ellerin kanlı çıktığında anlıyorsun, mesele o sokaktan çıkmak değil. Mesele o sokaktan nasıl çıktığın. Sen sanıyorsun ki canının acısına neden olanlar sana şifa olur ama şifa olacak zaten yara olmazdı. Kalbinin kırığına neden olandan merhem dileniyorsun ama bilmiyorsun ki o eller zehirden ibaret. Sonra biraz kırılıyorsun. Zaman seni acımasızca katile dönüştürüyor ama geçiyor ya. Geçiyor. Alışıyorsun, kalpsiz olmaya. Gözünü dahi kırpmadan ezip geçmeye. Zaman seni belki de yaşadığın ne varsa karşındakine de onu yaşattıracak kadar zalim yapıyor ama geçiyor ya. Geçiyor. Unutulmuyor ama geçiyor. Hissizleşiyorsun ama geçiyor işte. Geçen tek şeyin zaman olduğunu hissede hissede geçiyor hem de.
