Bazen insan sıkılır. Kendine bir dünya oluşturur. Şizofrenler şizofren değillerdir aslında. Sadece hayattan sıkılan ruhlardır. 
Zihnimde kendime ait bir dünya oluşturuyorum. Tanrılar ve Tanrıçalar, krallar ve kraliçeler, prensler ve prensesler, cadılar, periler, büyücüler ve sonsuz şey..
Hepsi arkadaşım oldu. Savaştım bazen. Bazense onlarla yaşamayı hissettim.

***

Kendime bir kumbara aldım. Para değil umutlarımı biriktirdim. Umutsuzluğumda boğulmayayım diye.
Bir uçurtma yaptım hüzünlerimden. Uçup bulutlara karışsın diye.
Öfkelerim için bir defter tuttum. Sayfaları yırttım. Binlerce parçaya bölündüler. İçime atmak zorunda olmayayım diye.

***

Rüyalarım her zaman kabusa dönüşürken içten içe yıkıldım. Kelimeler dostum oldular, dans ettim onlarla. 
Karanlığımdan sıyrılıp aydınlıkla karanlık arasındaki ince çizgide yürüyorum.
Umutlu ve kendi iç dünyasında yaşayan, psikolojik sorunları olan, içine kapanık bir ruhum ben.
Ancak yalnızlığımda boğuluyorum.