Her şey çok uzak bir o kadar da yakın... Bir geçmişim var mı yok mu bilmiyorum, bir geleceğim olur mu?
İki üç gün oldu herhalde bilmiyorum. Vazgeçtim her şeyden yani en çokta kendimden. Çıktım bir gece yarısı anayola dedim tamam buraya kadar. O an aklıma bile gelmedi sana veda etmek bir ekin biliyor evden çıktığımı o kadar, o da hava alacağım sanmış. Sessize aldım telefonu yürüdüm bir yandan da kendimi atacak yer arıyorum. Köprüyü buldum garantı hem.
Olmadı, annem geldi.
Bilmem ona bunu yaşatmak istemedim sanırım benim ölümü öylece toplasın istemedim. Geç gelsin isterdim çok geç. Ekin aramış defalarca açtım ağlıyordu.
Şu an ise o kadar cesaretli değilim ve yine aynı şey, annem bulsun istemiyorum beni.
Cansu abla gelme dedi. Ben tek iyi gelemem dedi.
Bir başıma kaldım. Belki de kalmadım bilmiyorum. Sadece istemiyorum. Bir insanın dilinde dua gibi ölüm isteği olur mu? Doğum günümün gecesi ölmeyi o kadar çok istiyorum ki... Bunları yazarak üzerine sorumluluk bindirmiyorum. Kimseden bir beklentim yok yanlış anlama, benim kendimden bile bir beklenti yok zaten.
Her neyse.
Telefonu da mektup yazmak için açmıştım sana yazarken buldum kendimi:)
