bazen acının en dibe vurduğu yerdesindir. ne ileri, ne geri tek adım atamazsın. kötü olduğumun farkında değil kimse. bende iyiyim diyip geçiştiriyorum işte. nefes almak zor geliyor mu diye soruyorum kendi kendime. günümü uyumaya ayırıyorum, ağlayamıyorum da artık. akmıyor gözyaşlarım, sanki gözpınarlarım kurudu. ağlasam belki biraz rahatlarım ama yok. tek yaptığım şey boş boş tavanı izlemek. çok dengesiz bir sinirim var şu aralar. herkese sinirlenip her an bağırıp çağırabiliyorum. göğüs kafesimi yırtıp açasım ve kalbimi söküp atasım var. geçmeyen ızdırap yapmışlar. gitgide kötü oluyorum, farkındayım. o kadar uyumama rağmen, uykusuzum. yatağa yapışmak istiyorum. kafamda halüsinasyonlar kuruyorum ve korkuyorum kendimden. bazen kendimi tutamıyormuşum gibi hissediyorum. bedenim kontrolümden çıkmış gibi. bir kaç saniyelik bir şey, evet ama yine de iyi hissettirmiyor. günlük ihtiyaçlarımı karşılamak bile zor. göz altlarım berbat görünüyorlar. sanki ben öyle değilmişim gibi konuşuyorum, ne güzel. iyi değilim. bu kadar yani, ne fazlası ne azı.
