Целуй меня ʚɞ


Gül... 

Şeytan rengi olan kırmızıyı asilce taşıyan tek güzel şey'di. O an'a kadar, elimden düşüp kana buluşana kadar. O zaman gözüme çok çirkin geldi. Asil değildi, çok çirkin'di. Ne'den ki? Senin kanınla buluştuğu için kıskandım mı acaba ? Bilmiyorum. O an sadece bağırdım. Delirmiş gibiydim, küçük olduğum için ne yapıcağımı bilmiyordum. Bağırdım sadece, saatlerce bağırdım, o kanlı yere oturdum ve bağırdım. Düşündüm, ne'den beni bıraktığı, birbirinize verdiğimiz sözleri düşündüm. Yanıma kim geliyorsa kovdum, bağırdım. Yanımda olan nesneleri fırlattım. Polisler gelmişti, konuşmamı istediler. Ne diyeceğimi bilmiyordum, gerçekten bilmiyordum. Sustum, bazı kişiler bana sarılmaya çalışıyordu. Anne bana bağırıyor'du. On iki yaşım da o sözleri duymak beni daha çok ölüme itekliyordu. Ne yani? Ben katil miydim? Hemde senin katilin miydim? Olamam dimi? Bana öyle diyor'du inandım. Uzun bi' süre bu söylediklerine inandım. Mektubunu yeni okudum. Evet seneler sonra okudum. "Özür dilerim." yazıyordu çok fazla. Sanki rolleri değişmişti, sen ben olmuştun. Ben'de sen olmuştum. Kızgın değilim, kırgın da değilim. Ne hissetiğim'i bilmiyorum. Ama çok canımı acıtıyorsun. Hissediyorum. Çok fazla , kanım çekiliyormuş gibi, hissediyorum.