Gürültülü bir sessizliği kafamı iki yana sallayınca dağıtabileceğimi sanıyorum hâlâ. Kendi hayatımı yaşayamadığım için kitapların içindeki hayatlarda yer bulmaya çalışıyorum. Filmlerde hiç gitmediğim yerlerin adını telaffuz edemediğim kafelerinin masalarında kahveler içiyorum. Diline aşina olmadığım müziklerde ağlıyor, dans ediyor ve duvarda gördüğüm boşluğu sakince genişletiyorum. Sevmenin ötesinde daha çok sevmek yok, özüne dönmek var. Yürüdükçe hem tapar hem kaçarcasına yalnızlığıma ulaşmaya çabalıyorum. Çabalarım sonuç vermedikçe artık hırçınlaşmıyor aksine daha da durgunlaşan ellerimle baş başa kalıyorum. Dünyayı değiştireceğime inandım fakat kendimden vazgeçeli birkaç asır oluyor. Bunun için artık üzülmüyor aksine o yüzüme yapışan gülümsemeyle her şeyi olduğu gibi kabul ediyorum. Olduramadığım, kırılan heveslerimin sahiden bir önemi kalmadı, o patika yolu geçtim.
