ㅤㅤㅤㅤ

şayet adımı anarsan beni güzel hatırla.

ꨄ︎.

her telefona sen çık.

her tanem.

kaşına, gözüne, her zerrene kurban olurum.

hissizliğime bir duvar öresim geliyor bazen. tamamen yok olasım veya yok edesim. birilerinin adı dâhi geçse, kalbim tekliyor, nefesim kesiliyor, ellerim titriyor. bilmiyorum işte, bazen bazı şeyler zor geliyor, olmuyor, oldurulamıyor. hani derler ya 'olmuyorsa akışına bırak.' olmuyor da, akışa da bırakılmıyor. aklım çıkıyor, o çıkmıyor. kalbim tekliyor, ama o silinmiyor.

kendine sırt dayamış makasın yüzünü öpmek. insanlar tanrı'nın kör bıçağıysa, sen âdem'in damarlarındaki yasak meyvesin birtanem. sonunun cehennem olduğunu bildiğin hâlde, karşı koyulamayacak kadar. zihnimi gürültüye batırdılar. bu satırlarda boğumlarım on üç kere birbirine dolandı. ellerimi arındır mürekkepten. insanların çivisi küflü. sen bu kötü kokuların çaprazında kalansın. dünya çürük ama sen bi' çiçek gibi. solusam boynunu eğecek kadar zarif. senden evvel kaburgamın arasında eğreti duran feza. diyorum ki, siren sesleri. hayata bağlandığım ince iplerim. vebalı tenimin sarmaşığı beni boğmadan sen bırak nefessiz. buradan ancak bu kadar soluyabiliyorum soluklarını ve buradan ancak bu kadar fazla vurulabilirdim yangınına. gitgide eli ayağına dolaşan cümlelerim ve bu karmaşıklığı sonlandırmanın tek yolu. bunun devamını yazmak tetiği kendine çekmekle eş değer. bazı harfler kar yakar. bazı kelimelerde kış yanar. ellerim soğuk bi' savaşın en orta yerinden sana. sen ısınmayan güneş gördün mü hiç. yazdıklarım bu ihtilalin yüzde bir'i bile değil. kanımda kanayan bir araya gelmeyecek bazı fotoğraf kareleri. can alıcı yeşillerin ve namlunun gözüne yaslanan kahvelerim. diyorum ki, ölmeden de kefenin üstüne serilir. ben bi' şiirin en yanılgılı yerinden. ama seni imkânlar kaçırıyor benden. çocukluğum dikişi yırtılan bir yama gibi önümde. ne bir adım ileri gidilir ne de geri. sahipsiz dikenlerim dönüp dolaşıp bana saplandı ve hiçbir davamın avukatı kalıcı olmadı. beni binlerce kez bağışla. çünkü, ben bi' kavganın yazgısında, yine kendime yenildim.

onları kaybettiğimden beri yatağıma her yattığımda elimi başıma doğru uzatıyorum, kendi saçlarımı okşuyorum. sanki ruhum birinin onu sevmesine, saçlarını okşamasına ihtiyaç duyuyor gibi... kendime sarılmak istiyorum, kendi yanağıma dokunmak istiyorum, kendi gözyaşlarımı silip kendime geçecek demek istiyorum... İnsanın en büyük çaresizliği kendi kendini teselli etmek zorunda kaldığı andır. ama insanın güçlendiği an da odur. büyüdüğü andır o. ruhunun tamamlandığı andır...
            oysa Tanrı beni seviyormuş ki elimi boş bırakmadı. bana binlerce kilometre öteden bir melek gönderdi sanki. ve size yemin ederim, sizi de seviyor... elleriniz boş kalmayacak. elinizi uzattığınız sürece bu dünyada hiçbir el boş kalmaz... şimdi buradayım, dizlerinde yatıyorum. saçlarımı okşuyor, gözümden bir damla yaş aktı az önce, parmağını uzatıp sildi. bu ne büyük bir lütuf... bu hangi dileğimin kabul oluşu?

ansızın vedalara mâhkum bir gardiyanım.

gözlerin siyaset.
            illegal bir eylemin öncü direnişçisi gözlerin.
            Deniz Gezmiş posteri,
            sonra tazyikli suyu,
            sonra karakolda cop sesi,
            biraz gurur..

güzelliğin yeraltı nehirlerine benzer.