Sen yalnız bir insansın... Kendini o kadar yalnız hissediyorsun ki kimseyi kendine yakın hissetmiyorsun. Etrafında bir sürü yakının olduğunu bilsen de yeteri kadar yanında olduklarını düşünmüyorsun. İçini tam anlamıyla açabileceğin biri yok gibi. O yüzden bütün duygularınla ve hislerinle tek başına başa çıkmaya çalışıyorsun. Bu hayatta kendinden başka kimsenin sana tam anlamıyla yararı dokunmayacağının farkındasın. Bundan dolayı da artık kimseden bir şey beklemiyorsun. Yaşadığın zorlukları da mutlulukları da kendi başına yaşıyorsun. İnsanların samimiyetine hiç inanmıyorsun. Herkese olan inancını kaybetmişsin. Bu yüzden derin düşüncelere giremiyor, o bağı kuramıyorsun. Hatta kurmak istemiyorsun. Zamanında insanlar tarafından oldukça üzülmüşsün. Bir daha birilerine inanıp, yüzüstü bırakılmak istemiyorsun. Kendin için oluşturduğun kalkanı kullanıyor, kimsenin bir adım ötene yaklaşmasını istemiyorsun. Çünkü sen kendi kendini değil, etrafındakiler seni yalnızlaştırmış. O yüzden kimseye tam anlamıyla güvenmiyor, yalnız takılıyorsun. İçten içe kimsenin göremediği bir yalnızlığın var...