bu belki de, insanoğlunun yaşamını şu an bile tam olarak anlamadığım anlamına gelebilir. kendiminkiyle toplumdaki diğer insanların mutluluk anlayışının tamamen farklı olabileceği endişesi, bu endişeyle geçirdiğim geceler, yattığım yerde dönüp durmama, kıvranmama, çıldıracak raddeye gelmeme bile beden olmuştu. acaba mutlu değil miyim? küçüklüğümden beri, gerçekten sık sık mutlu bir çocuk olduğumu söylerlerdi. ancak, kendimi sanki cehennemdeymiş gibi hisseder, bana mutlu olduğumu söyleyenler, benimle karşılaştırılamayacak kadar huzurlu görünürlerdi.