☪

seni yalnızlığından tanıdım
          kirpikleri kırık çocuk
          çiğneyip durduğun dudaklarından.
          gözlerin küllenmiş yangın yeriydi
          bir eylül göğünün bulut kümeleri 
          donuk bakışlarında 
          hüznün nasıl da benziyordu
          benim ilk gençliğime.

ilkbaharda çiçeklerin açması kadar güzeldi o, bir sevemedi aciz kalbimi.

o susarken, sigara içerken, bakarken, uyurken, severken, solurken. sanki bunalımı bile rahatlatıcı. o varken ya da yokken. teninin bu denli güzelliği sonsuz durgunluktan kaynaklanıyor ve bu bana sonsuz yeryüzünden, yaşamdan ve ölümden daha da sonsuz geliyor. işte bu duygu nedeniyle onunla olmalıyım, onsuz bile olsam.

İstemeden varım ve istemeden öleceğim.Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.

Çok yoruldum 

Herseyi boşver de napacaz senin şu benim canımı yakan bakışını 

Ben herşeyi toparliyacagim ama biraz daha da mahvet beni hatrın kalmasın.

çok sevildiğini bilsin istedim hep. bu insanı hayata bağlar. belki ben, bu yüzden bu kadar koptum hayattan. ama bilmiyorum yine de. hep sevdim. çok sevdim. ama arada onun gibi sevildiğimi bilmek isterdim. bir şeyler düzelmezdi belki ama felaketleri gülümseyerek karşılayabilirdim.

“günaydın fikret. sokak köpeği gibi adamsın. sevenin çok ama yalnızsın. şu eve boynun bükük girince, öldüresim geliyor seni. çok üzülüyorum.”

ben öyle, tamamen, çürüdüm. sen hala ne anlatıyorsun.