luna

'o gözler benim ağlar,
          eskisinden yabancı'

aynaya baktığında duraksadı, bu çökmüş gözler, solmuş yüz onun muydu sahi? bir an, kaldırımda yanından geçen alelade bir yabancıymış gibi hissetti.

genç kadın eskimiş, mavi boyası akmaya yüz tutmuş penceresinin önüne oturdu. zihni düşünceli, ruhu karmakarışıktı. bazen, sık sık, her zaman ne kadar hızlı koşarsa koşsun içindeki, ruhundaki karanlıktan kurtulamayacakmış gibi geliyordu. mavi gözleri dolmaya başlamıştı. böyle anlarda yok olmak istiyordu, ölmek veyahut yaşamak değildi düşündüğü, sadece hiç olmamış gibi yok olmak istiyordu.

gözlüğünü takarken düşündü; bu çirkin, belki de zavallı, hayatını görmek için neden fazladan bir çaba içerisine giriyordu? hoş görmeseydi, ruhunu kıvrandıran düşüncelerden, hislerden kurtulabilir miydi?