Ağlıyorsun  işte  o zaman öğreniyorsun büyümeyi,  ama bu elinden alınan şekerin peşine degilde ;zorla koparılan hayallerinin peşinden diz çöküşüne , çaresizliğine ağlıyorsun. 
Sonra diyorsun içinden ; Gülebilirim. Ben mutlu olabilirim.  Gene yıkılıyorsun, yine ve yine ağlıyorsun. Yere düşünce eline batan taşlardan değilde, kimsenin seni kaldırmamasına üzülüyorsun.
Sonra diyorsun; yapabilirim!
Yapamıyorsun , boğazından düğüm düğüm, ateş ateş izi kalıyor.  Diyorsun sevmeyeceğim bu sefer , öyle ya sadece diyorsun. Kokusunu özlemeyeceğim, sohbetini, mesajını, bakışını aramayacağım diyorsun, öyle
ya sadece diyorsun.
Göz yaşın,  hüznün, özlemin birikiyor. İşte susamıyorsun, ağlıyorsun tekrar , kendinden parça parça can asıyorsun. Ama sessizce , kimse görmeden duymadan.
Korkuyorsun sevmeye , diyorsun karanlıkta bile kanatlarıyla sarmayacaksa ne lüzum var, ama sadece diyorsun.
Bir Gül kırıyorsun ister bilerek , ister bilmeyerek  canı yanmıştır deyip hüzünleniyorsun , tekrardan ağlıyorsun; pişmanlığa değil  de seni kırıp gidenlere ağlıyorsun.