Bugün yine bu haldeyken, hayatın hırpaladığı dertli bir çocuk olduğumu bedenimin tüm bilinciyle hissediyorum.
Yine delirecekmişim; bu korkunç günleri atlatamayacakmışım gibi hissediyorum. Korkunç bir boşluk içinde defalarca yok olup duruyorum. İçimdeki tüm nefreti haykırıp kusmak istiyorum. Taki o boşlukta yolumu bulana dek.
Siz ne o boşluğu gördünüz ne de kulak astınız. Belki de nefret dolu bakışlarım, kin dolu çocuk kalbimin karamsarlığı bu nedendendir. Kendi dünyamda debelenip dururken: yok sayılmak, defalarca yardım dilenmek okadar acınası ki. Her sabah istemsizce uyanmak, istenmediğin veyahut istemediğin bir güne tekrar tekrar uyanmak..
Bugün intihar edecek olanlar hariç .
Herkesi kötü bir yarın bekliyor.
