yldzatutunamayanlar

 Kendi hayatınızda bir şeyleri tutamadığınızda başka hayatların tuttuklarına sevinirsiniz. Kendi kaybettiklerinizin yanında başka kazançlara gülümsersiniz. 
          
          Hayat sizi doğrudan mutlulukla ilgilendirmesede, başkasının mutluluşuna ortak eder. Her şeyden vazgeçenlerin acısı, şahit olunan mutluluklardan çıkar. Çünkü intihar meyillisi bir çocuğun son isteği bir başkasının yaşam isteği olur.
          
          Kirlenmişlerin, saf kalabilmiş olanlara tutkusu bu yüzdendir.
          
          Yaşatmaya değer her duygu son nefesini verdiğinde yerine o duygulara sahip kişilikler otrur. Yaşayamadığınız duyguların filmlerine kapılırsınız.
          
          Duyguların hasretiyle yaşayamazsınız ancak özleminizi izleyerek giderebilirsiniz. 

Duygusal Zeka. Sahip olduğum en çatışmalı kavram. İyi ya da kötü diyemezsiniz. 
          
          Duygular hiçbir zaman gözümde karmakarışık olmadı. Bazı noktalarda elbette farkındalık yaşadım ama hiçbir zaman büyük hislerin tesiri olmadım.
          
          İçinde bulunduğum duygu karmaşlarında dahi kavramak, hislerinin ucunu yakalamak hep kolaydı.

Bu ailede bir yerim yoktu. Ben şakasına kıymetli demiyorum kızınıza. Kıymetli çünkü. Olup olmadığından şüphe ettiğim kıymetim yanında çok daha kıymetli bu çocuk. Basit bir mesele değil benimki. Basit bir öfke değil bendeki. 
          
          Kırgınlıkların bastırıldığı sikik bir öfke içimdeki. Ben var olmaya çalıştıkta öfkeyle kirlettiğiniz benliğimi bir bir yok ediyordum. Bu yüzden bulamıyordum ben, bu yüzden bulunamıyordum. 
          
          Kırgınlık bir hiçti, o sadece içimdeki ateşin koruydu. Mesele, bendeki öfkeye dönüşen ateşti. Beni yakıyordu, benim benliğimi yakıyordu. Sinirden titreyen hâlim sizin yüzünüzdendi. Sizin kendinize yakıştıramadığınız o kıymetsizlik yüzündendi. 
          
          Yine kendimi yiyordum ben, günaha batmamak için kendimle savaş veriyordum. Oysa benim mücadelem hep sizinleydi. Benim dökemediğim yaşlarım, size karşı verdiğim savaşın sonucuydu işte. Yakmaktan korkuyordum, deli gibi hemde ama siz yakmaktan çekinmiyorsunuz. Öyle bir nokta ki. 
          
          Kendimle asla halledemeyeceğim ama yinede kendimle yüzleştiğim bir nokta. Dinlenmeyeveğime emin olduğum anlatmaktanda çekindiğim bir nokta. Çünkü inanmıyorum ben. Ailesinin bile değersizleştirdiği bir çocuğun ailesi yerine bir başkasının umursayacağına inamıyordum.
          
          Ben 4 kişilik bir ailede dahi var olamamışken bir başkasının hayatında yerim olduğuna inanmıyordum. Tükenmiştim ben, aslında sizler tarafından tüketilmiştim. İçim soğumazdı, bu ateş ya beni yakardı ya da sizi sadece rahatsız ederdi. Ben var olmadığım noktada yok olurdum, siz tiksinirdiniz belkide. İstenmezdim, ben yine kendimle savaş verirdim.
          
          06/06/25

Ben kendimin en iyisi olacağım.
          
          İki cihanda verdiğim savaşta her şeyimi ortaya koymak istiyorum. Bir şeyleri denememiş olmak istemiyorum. Konuşmayı çok istiyorum ama dinlemeyeceksiniz, inanıyorum:) 
          
          Çözelim istiyorum, buna gerek duymuyorsumuz. Çünkü ya siz anlamıyorsunuz, ya da ben kulaklarınızı çok rahatsız ediyorum. 
          
          Sorun bende mi?
          Sizde hiç suç yok mu?
          Ben mi geri de kaldım?
          Siz mi bıraktınız?

Hayatım boyunca yaşadığım en değerli anlardan biriydi bugün. Türkiye için yapabileceğim en iyi şeydi. Bayılacak hâle gelmemin hiçbir önemi yoktu mesela. Çünkü devam etmem için çok fazla çocuk vardı etrafımda. İnsanlığın hâlâ güzel yanlarının olduğunu biliyorum en azından.
          
          Bir çocuğun göz yaşı değil, gözündeki yıldız olmak; verilebilecek en güzel hediye. Bir çocukla çocuk olmak, yapılabilevek en anlamlı şey. Sizi unutmayacağım; Süleyman Efe, İbrahim, Hirasu, Nazlı, Hatice Kübra, Parkurcu çocuk, Aslan oğlan, Küçük kız, Hilal, ellerimi boyayan kızlar, Fenerli çocuk (Furkan), Gamze..
          Daha niceniz, çekinipte yanıma gelemeyen hepiniz, adını hatırlayamadığım diğerleri; sizin için oradaydım. Umarım babalarınız yüzünüzdeki tebessümü, gülüşü görmüştür ve umarım anneleriniz bir an için sizleri düşünmeyi bırakabilmişlerdir, endişelerini bırakıp sadece o anın tadını çıkarmışlardır.
          
          Biz çok sevdik, sizileri ve daha nicelerini mutlu etmeyi; inşallah her zaman hatırlarsınız beni, bizi. Bize verdiğiniz anlamların fazlasıyla neşeyi size vermişizdir inşallah. Rabbim sizleri hep korusun, rabbim bize sizlerle buluşmayı ve daha nicelerini gülümsemeyi nasip etsin inşallah ;)

28 Ocak garip bir gündü. Ancak arasındaki güzellikler her şeyin önündeydi.

Yeni yılın ilk fiyaskosu. "3:04"
          
          İnsanların çenesinden yoruldum sanırsam. Onlardan bıkmadım ancak sürekli konuşan ağızları yorucu. İnsanların gürültüsü karşısında sağırlaşmayı istiyorum bazen.
          
          Üzerimdeki yargılardan, sürekli insanları duymaktan bıktım. Bu yüzden gece saatlerini daha çok seviyorum. Az insan, çokça sessizlik.
            Sessizliğin sesini seviyorum, karanlığı hissetmeyi, kafamın içindeki sese odaklanmayı. Bazen hayatın akışına o kadar çok kaptırıyoruz ki; kendimizi değil ,insanları dinliyoruz.
          
          Kulaklarımızdaki yoğun gürültü hiçbir zaman size imkan tanımıyor. Bu yüzden bazen kulaklıklar en mümkün kaçış yoludur. Ancak en iyisi her zaman biraz kendinizi dinlemek ve kendinize imkan tanımaktır. Anlık çözümler, ikerisine etki etmezler.
          
          Bazen kafanızın içindeki ses çok incedir. Duyamaz, anlayamaz, kendinize zaman tanıyamazsınız. En gürültülü sandığınız anlar aslında sizin için en sessizleridir.  "3:20"

0:49
          
          Zehirli kokunu aldık,
          Huzur terk etti bizi.
          Benden geçti artık,
          Allah affetsin seni.
          
          Telefonun çalıyor,
          Bulursan kaparsın.
          Hesap sorarlara,
          İçiyordum dersin.
          
          Cüzdanın kayıp,
          Annem arar artık.
          Sigarasını yakıp
          Kederlerin artık
          
          İçimdekinden küçük.
          Gecedeki karanlık,
          Kırgınlıklarımdan büyük.
          Sendeki rahatlık,
          
          Kırdığın kalbe bir bak.
          Açabilirsen gözlerini
          Allah affetsin artık.
          Dağladın yüreğimi.
          
          
          

"Ey, Türk gençliği!" Diyor Ata
          Gençlik bırakmadılar oysa,
          Bir, garib Türk kaldı ortada. 
          Halimiz görmesin Ata.
          Utanır bizden yoksa..
          
          

Birikmiş bir öfke taşıyorum içimde. Yılların, ayların haftaların belkide günlerin. Gömülü anılar var zihnimde. KAFAMI SİKİP ATAN KIRIKLAR VAR İÇİMDE. Derin bir nefes alamamanın huzursuzluğunu taşıyorum kalbimde. Ben kendimi açamıyorum kimseye.