yldzatutunamayanlar

0:49
          
          Zehirli kokunu aldık,
          Huzur terk etti bizi.
          Benden geçti artık,
          Allah affetsin seni.
          
          Telefonun çalıyor,
          Bulursan kaparsın.
          Hesap sorarlara,
          İçiyordum dersin.
          
          Cüzdanın kayıp,
          Annem arar artık.
          Sigarasını yakıp
          Kederlerin artık
          
          İçimdekinden küçük.
          Gecedeki karanlık,
          Kırgınlıklarımdan büyük.
          Sendeki rahatlık,
          
          Kırdığın kalbe bir bak.
          Açabilirsen gözlerini
          Allah affetsin artık.
          Dağladın yüreğimi.
          
          
          

"Ey, Türk gençliği!" Diyor Ata
          Gençlik bırakmadılar oysa,
          Bir, garib Türk kaldı ortada. 
          Halimiz görmesin Ata.
          Utanır bizden yoksa..
          
          

Birikmiş bir öfke taşıyorum içimde. Yılların, ayların haftaların belkide günlerin. Gömülü anılar var zihnimde. KAFAMI SİKİP ATAN KIRIKLAR VAR İÇİMDE. Derin bir nefes alamamanın huzursuzluğunu taşıyorum kalbimde. Ben kendimi açamıyorum kimseye. 

Yara açtığınız ve yarasını gördüğünüz insanlar, masumiyet yumağı değilmiş. Savunulması gerekenler, her zaman onlar değilmiş. Kırılmayı değil, kırmayı hak etmezlermiş. 
          
          Kafalarında kurdukları benlikler, hepsinin önüne geçermiş. Sizi olduğundan uzak bir koltuğa, kişiliğe, oturttuklarında hayat bitermiş.
          
          

Hiç bilmedikleri halde ne güzel atıp tutuyor insanlar. Aileniz de o bilmeyenlerin arasında olunca, acıtıyordu gerçekler. 
          
          Soğuksun, diyorlardı içimdeki yangına bakmadan.
          
          Erkek çocuğu gibisin, diyorlardı içimdeki kız çocuğunu duymadan.
          
          Agrasifsin, diyorlardı sakinliğime denk gelmeden.
          
          Umursamazsın, diyorlardı kafamdakileri bilmeden.
          
          Onlar evin içindekilerdi, ben kapının ardındaki. 
          
          Onlar ev sahibi, ben misafir.
          
          Tanıdık yabancılardık biz. Aile olamayanlardık. Özleşmeyenlerdik. Benimsenmeyenlerdik.
          
          
          

Genç hissetmiyorum. Belki 30 yaşındaki bir siyasetçiyimdir. Belki de onca yıldan sonra emekliliğe ayrılmış bir marangoz. Fidanken kurumuş bir meyve ağacı da olabilirim ama kesinlikle genç değilim. 
          
          Bu yüzden daha fazla büyümek istemiyorum. Büyümek için bu kadar yaşlanmışken ben daha fazla büyümek istemiyorum. 
          
          Daha fazlasını görmek istemiyorum. 
          
          Fütursuzca gülerken, ülke sorunlarından bir haber olan gençleri gördükçe ben daha fazlasını görmek istemiyorum.
          
          Ülkemin çürüdüğünü bilmek istemiyorum.
          
          Büyüklerimin cehaletini gördükçe, ülkemdeki çürükleri bilmek istemiyorum.
          
          Bu yaşımda bilmemem gereken sorunlar hakkında fikir sahibi olmayı istemiyorum.
          
          Emanet ettiğim şerefimi umursamadıklarını fark ettikçe, hataları hakkında fikir sahibi olmayı istemiyorum.
          
          Ben daha kendim hakkında düşünemezken, benden sonrasını düşünmeyi istemiyorum.
          
          Ben daha kendi gençliğimi yaşamamışken sonrakilerin gelmesini istemiyorum.
          
          İster bencillik, ister nankörlük, ister acımasızlık.
          
          Ben bana yapılanın hesabı verilmemişken, kimse benim ve geleceğim için çabalamamışken sonraki nesil için çabalamayı istemiyorum.
          
          Çabalamak senin, sizin göreviniz. Benim değil. Düzeltmek sizin işiniz, benim değil. 

İlk kez nankör kelimesini babamdan duydum. Umursamadım, içimde bir yerle oturdugunu hissetsemde umrumda olmadı çünkü o benden daha yalnıştı o zamanlar. Bu yüzden sonuna kadar doğru olduğumu düşünmüştüm. İki gün önceye kadar hâlâ doğruydum da.
          
          Çünkü dünyalar önüme serilsindi, babam başımı okşamadıktan sonra değersizdi hepsi. Babam bilememişti bunu ya da aldıklarıyla vermişti sevgisini, bilmiyordum.
          
          İki gün önce düştü önüme nankörlüğümün ilk nar tanesi. Babamla arkadaşımın babasını kıyasladım. Arkadaşımın babasını anlatırken haliyle kendiminkini kıyasladım. O an hissettim ilk zehiri, dilim yandı.
          
          Düşündüm, fazla sorguladım, fazla düşündüm. Düşünmenin de zehrini yuttum, damağım kavruldu.
          
          Yumağın ucu sandığı ili asıldım. Ettiğim sükürler hicliğe karıştı, babama o an yaptım ilk haksızlığımı, boğazım kesildi.
          
          Biri anlasın hak versin istedim. En kötüsü değil ama en iyisi olmak onun elindeydi, diye çığırdı düşüncelerim. Bir kez daha boktan aklıma verdim sırtımı. Siyahlığa ittim nankörlüğü. Siyahlığıma sızacağını düşünmeden iteledim. 
          
          Ben degildim nankör olan, babam eksikti. Kendine konuduramayınca bana kondurmuştu. Anlattım, hicte zor gelmeyen o sözleri sarf ettim dışarı, kafam koptu. 
          
          Yarına çıkacağımız belli değil ama gelip hellalik isteyecek yüzüm yok baba. Sen, ben istemesemde helal eyle baba. 
          
          

Daha kötü bir hayatım yok ama bunun iyi bir hayat sürdüğüm anlamına gelmediğini görüyorum.
          
          Daha kötüleri kadar kötü bir çocukluk geçirmedim ama gercek ebeveyn sevgisini bilmiyorum galiba. 
          
          Ben bir babanin cocuguna vurmasina %100 karsi cikamiyorum mesela, bir annenin kizini teselli etmesini normal bulamiyorum mesela. 
          
          Bana bir ebeveynin yalandanda olsa cocugunu tehtit etmesini normal karsilayabiliyorum mesela. 
          
          Ben babanin seni opmesi ne demek bilmiyorum, babamla sevgi cumleleriyle konusmasini bilmiyorum. 
          
          Ben gerçekten bilmiyorum ki.
          
          Ben babamla alayla konuşmayı, babama bağırıp çağırmayı biliyorum. 
          
          Ben annemi korumayi biliyorum annemin beni korumasını degil.
          
          Ben ablamin bana sirt cevirmesini biliyorum, sirtini vermesini, arkamda durmasini degil. Ben ablamla dalasmayi biliyorum, sevgi pitircigi olmayi degil.
          
          
          Ben ailemi ailemden biliyorum. Tamam ya babalik bu annelik bu, diye biliyorum ben
          
          Şükür rabbime daha kotusu degil ama en iyisi ve dogrusuda degilmis. 
          
          Ben yine de en sonunda anne diyebildigim annemi, baba diyebildigim babami biliyorum. İsyan degil, sukur rabbim en kotusunu vermedim
          

Bire birken hiçbir şey söylemeyip arkanızdan konuşan insnalarla geçebildiğiniz kadar taşak geçin.
          
          İnstaya anonim mesaj koydum. Bir tane insna evladı "Kendini komik mi sanıyorsun? Diye sormuş. Evet kanka komiğim. Gülen arkadaşım, güldürdüğüm arkadaşım. Sen ister gül, ister gülme; ben şaka kadınıyım.
          
          Şaka yapmak için götümü yırtar, komik olmaya çalışırım.
          
          Yanlış anlaşılmasın elemanın böyle bir mesaj atmasıyla alay etmiyorum. Benim alay ettiğim yüzüme karşı söylenebilecek bu sözün böyle bir yolla bana iletilmesi. Yüzüme söylecek cesareti olmayan insnaların arkadan konuşmasından nefret ederim.
          
          Ne kadar yanlış olursa olsun birinin arkasından ben de konuşurum ama konusu açılırsa kişinin yüzünede söylerim. Rahatıma düşkün olan biri olmasaydım konunun açılmasıda umrumda olmazdı. 
          
          Diyeceksiniz belki yazan kişi içinde konu açılmamıştı. Konu açılmıyorsa susacaksın. arkasındna konusmayacaksın, konuşmamak için çabalayacaksın.
          
          En azından kişi arkamdan mı konuştun diye sorduğunda "evet" diyebilme yetin olmak zorundadır. Diğer türlüsü zayıflıktır.
          
          Karşıdakinde bu cesareti sezemiyorsanız salın gitsin. Bahsettiğim ters hareketlerden görürseniz alay etmesini, dalgasını geçirmeyi bilin 
          

Şehidimiz var. Canını hiç sayıp vatanı için can veren mehmetçikelrimiz var. Ülkesi için, vatandaşı için can veren şehitlerimiz var.
          
          Evlat acısından sıkışan kalplerini "Benim oğlum/kızım şehit." Diye teselli eden analarımız babalarımız var. Babasızlığını, anasızlığını "Benim babam/annem şehit, canını vatanı için veren mehmetçik." Diye dindiren kardeşlerimiz var. Yarım kalan evliliklerini "Ben asker eşiyim, benim kocam/karım asker." Diye tamamlayan kadınlarımız, erkekelrimiz var. 
          
          Biri de çıkıp yüzümüze tükürüp demiyor ki "Sizin için, vatanı için şehit benim şehidim. O sizi canına layık koymuş, sizin layığınız 5 dakikalık haber mi?" Biri çıkıp şöyle demiyor. Biri çıkıp isyan etmiyor niye nenim şehidim diye.