ff

aşkın her halini tatmış biri olarak insanlara bu konuda güvenmeyi tercih etmiyorum her seferinde sıfırdan başlayıp güvenmeyi sectigim insanlar tarafından yarı yolda bırakılmanın acısını iliklerime kadar hissederken yine yeniden kendimi bir başkası için ateşe attım değer mi bilmiyorum ama şimdiden garip hissediyorum bazen cok ozel bazen cok değersiz hissediyorum hissettiğim şeylerin cogundan emin olmak isterken aniden gelen o geçmişi düşünme ve hatırlama olayı her şeyi başa sarıyor kendimi istemsizce geri çekiyorum kim için incinmesin kırılmasın diye uğraşmış olsam hikayenin sonunda incitmis değil incinmiş olarak evime kendi benligime yalnız dönüyorum bu kez yine yalnız döner miyim bilmiyorum aslında biliyorum bilmemeyi tercih ediyorum hiç bir şey filmlerdeki yada kitaplardaki gibi değil gerçeğe dönmeyi seçtiğimde ise tamamen kendimi boşlukta buluyorum o boşluk hissinden kurtulmak için belkide sevmeye sevilmeye yöneliyorum kaçtığım ne varsa peşimden geliyor biraz aşağılarda yazdığım gibi yüklerimden kurtulup doğru yola yöneldigimde bir kabus gibi yüklerimde peşimden ayaklanıp geliyor sanki tekrar omuzlarıma biniyor geçmişimden kaçmanın yanlış oldugunu hatası da güzelliklerinde benim seçimlerimden oldugunu biliyorum ama engelde olamıyorum sanki garip geliyor keşke her şeyi silmenin sıfırdan başlamanın bir yolu olsa ama öyle bir yol yok dedigim gibi rüya aleminden gerçekliğe geçiş yaptıgımda gördüm bunu ilaçları bırakıp normal bir insan gibi yaşamaya uyuşmadan yaşamaya başladığımda gördüm ama kabullenmek görmek kadar kolay olmuyormuş onuda inceden anladım

geçmişi silmek benim için hiç kolay olmadı gelecege adım atmaktan bahsetmiyorum bile bugünü yaşamak bana zarar veren her şeyden uzaklaşmak hiç kolay değildi ama şimdi anlıyorum üzülürüm üzülürüm belki bir kere daha üzülürüm ama sonunda geçer insanlar anılar gelir geçer önemli olan benim önemli olan benim kendimde benden kalan izlerim bu zamana kadar koruyamadığım izleri şimdi korumak için elimden geleni yapıyorum bundan sonra da öyle yapacağım hislerimden bahsetmeyeli çok zaman oldu son yazdığım şeylerle bunlar arasında fark var farkındayım o geçen süreç benim için çok zordu ama yolumuzuzun dediğim yolun sonunda yepyeni bir kapı oldugunu bilemezdim şimdi umarım herşey çok güzel olur ailemle aramı düzelttim bana zarar veren insanlardan kurtuldum sadece kendim odaklıyım aslında başından beri olması gerekende buydu sadece gözardı ettim artık nefes almak hissetmek istiyorum tedavimi bitiriyorum yavaş yavaş iyileşiyorum şuan tam huzuru bulmamış olsamsa bir gün o huzura tamamen ulaşacağım

içimdeki kurumuş çiçekleri bir bir sulayacağım kendimden başka kimse için çabalamamayı çok geç öğrendim ama başaracağım bu gece yine @balkondayim aynı balkon aynı hisler aynı insanlar aynı dertler ve ben 

seni severken kendime verdiğim zararı bu zamana kadar gözüm hiç görmemişti şimdi daha net görüyorum istemediğini ve artık kabullendim ben bana ait olmadığını olmayacağını kabul ettirdin bana seni rahat bıraktım nuamranı sildim uzaklaştım senden ulaşabileceğim bütün her şeyi yok ettim pişman mısın dersen seni arıyor gözlerim kalbim bilemiyorum çok sancılı süreçlerden geçtim seni görmek bir kere de olsun konuşmak için başardımda ama hep daha fazlasını istedim sevgimi hissetmeni birazda olsa senin hissettirmeni çok istedim beni neden sevmediğini eksigimin ne oldugunu bir türlü anlamlandıramadım arkadaşların bile anlamlandıramadı ama sana söyleyecek hiç bişeyim yok artık anlamak isteyen bunca zaman anlardı anlamadın içimde kocaman bi burukluksun bilmiyorum belki başka bir hayatta başka bir zaman diliminde ikimiz için güzel şeyler vardır ama ben şuan uzun bir süre seni görmek dahi istemiyorum kalbim istese de aklıma inanacagım bu kez kalbim cok bitkin darbe üstüne darbe alıyor insan sevdiginden nasıl ayrı kalır zorda olsa kabul ettim zorda olsa kabul ettirdin bana gitmem gerektiğini iliklerime kadar hissettirdin seni cok sevdim hak etmesende karşılık vermesende seni kendimden çok sevdim hiç bir zaman yüksekten bir tık bile aşağı indirmedim seni hep göklerde tuttum şimdiyse bırakıyorum dibe batıyorsun sen battıkça senin değil benim canım yanıyor ben bu derdi bu sevgiyi artık kaldıramıyorum altında göz göre göre eziliyorum ve sen hiç bir şey yapmıyorsun benim için bitti senin için hiç olmadı hoşçakal seni seviyordum keşke böyle olmasaydı ama yapabileceğim her şeyi yaptım

ruh halime mi üzüleyim hayatımın gidişatına mı yoksa her neyse

beklentilerimi karşılayamadığın için kendimden çokça özür dilerim. seni öyle bir yere koymasaydım hiç bir şey şuan olduğu kadar karmaşık olmazdı

gözlerin görmek için değil bakmak için var oldugunu anladım. iki gözüm var ama göremediğim şeyler çokça aştı ruhumun diplerini. kör olduğumu göremediğimi görmek yerine sadece baktığımı anlıyorum artık. dokunmadan hissedersin ya canına zarar gelmeden hissettiğin acı gibi bir şey aslında bu. gözüm açıldı. perde kalktı sanki ilk defa. nefesimi tutmuş ilk gördüğüm acıda batan dikenleri iliklerime kadar hissetmiştim. ben görmüyormuşum meğerse bakıyormuşum. güçsüzlüğümün en büyük sebeplerinden biriymiş bu aslında. yada güçsüz hissetme sebebimmiş. perdeler kalktığında gördüğüm ilk şey en yakınımda hissettiğim sancılardı. en yakınlarımın hissettirdiği sancılara bakıp durmuşum bunca zaman kör olmak için illa gözümü kaybetmem gerekmiyormuş meğerse. acılarıma dokundum. acılarımı derinden hissetmek için yaklaştım soğuk ellerimi ateşe bastım sanki. bastığım ateş ellerimi değil yüreğimi yaktı, durmadım. durursam tekrar görememekten korktum. ellerimi ateşten çektiğimden beri acıyı değil hayal kırıklığını daha net hisseder oldum. artık bakmıyorum görüyorum dokunuyorum hissediyorum acının nereden nasıl geldiğini idrak edebiliyorum. bir acım var ama sebebi yok demiyorum artık. gözlerim kapalı olsa da görüyorum. baktığım yerler aynı, gördüğüm şeyler için aynı şeyi söyleyemem.

hayat bulduğumu düşündüğüm yanlış kapı beni yanlış yollara sürüklerken nefes alamıyormuş gibi hissettim az önce konuştuk daha nasıl bu kadar iyi biriyken bu kadar kotu biri olabiliyor anlamıyorum onu hala seviyorum 

ben tekrar hayat buldum sende. geçmişteki acılarımı, hayal kırıklıklarımı, pişmanlıklarımı geride bırakmış gibi hissediyorum. sanki aniden geldin göklere çıkardın beni yerin dibinden. ben tekrar hissettim hayatta olduğumu. bana gelerek benim acılarımı dindirdin bilmedende olsa. tek bir sarılmana yenildim sanki. o kadar ihtiyacım vardı ki birinin omzunda dinlenmeye. sonra hayat seni çıkardı karşıma garip bir şekilde kapıldım rüzgarlarına. hep peşindeyim sanki sen önde ben arkada. bu bitik hayatın içinde aşkı buldum ya ben daha ne diyeyim. sevilmeden gittim demem artık. bir çok kez sonlandırmaya çalıştım hayatımı bir çok kez denedim. lafta değil yaptım bunu. şimdi diyorum iyiki girmemişim onunla bir ortak geçmiş bırakmadan nasıl gidebilirmişim. insan mutluluktan ağlar mı? kaybetmekten korktuğu için gözleri dolar mı? doluyormuş. hatasız da doluyormuş insanın gözleri. iki gözümün çiçeğini mutluluk birazda korkuyla suladım bugun. hüzünle sulamak nasip olmasın. tek isteğim bu. 

Yine yanıldım. Bir insan aynı hataya kaç defa düşer? Ben çok düşüyorum. Tutulmakta zorlanıyorum. Bu kez oldu sandım. Bu kez başardım sandım. Yine yanıldım. İnsan cesaret etmekten değil de yanılmaktan nasıl korkar? Cesaretim beni her seferinde başka bir çukura sürüklerken nasıl ayaklarım yere basacak? Cesaretsiz davranırsam nasıl kazanacağım. Problemim ne çözemiyorum. Bunların yanı sıra ailemle kalmak istemiyorum. Ayağıma bağlanan taşlardan kurtulmak istiyorum. Babam gibi. Ayaklarım hep ya boşlukta yada çukur çamurunda. Düz toprağa ne zaman nasıl çıkarım bilmiyorum. Bütün çabalarım boş geliyor. Çabalamasam olmuyor nem yapmam gerekiyor akışına bırakmatı seçtiğim her şey benimle beraber çukurda. Onları almak istesem yük ağır geliyor. Almasam bomboş kalıyorum.