Bir gün, günlerin olmadığı, boşlukta sallandığım günlerden,  gün olmayan günde mürekkebim siyahlarla boyanmış duvara sıçradı ve ansızın izi  göremedim. Daha çok daha çok mürekkebin boyasıyla birleştirdim ama daha da siyah oldu. Ne kadar siyahsa o kadar siyah olurken bu sefer karanlıktan kurtulmak için mürekkebimi kalbimde ki kanla buluşturup duvarın kan kırmızının tadına bakmasına izin verirken daha fazla boyansın daha fazla renge boyansın istedim duvarım. Umudun varlığından habersiz duvarlarımı rengarenk boyamaya çalışırken siyahlığımın varlığını halen hissediyordum bu yüzden daha da boyadım boyadım ve boyuyorum.

Seni hiç boyanmadığın kadar boyayıp, sıkışıp kaldığın karanlığından çıkartacağım duvarım, unutma zaman olduğu sürece umutla renkleneceksin.

Ve

Sıkışıp kaldığın bu karanlık  seni gökyüzüne kendi elleriyle çıkaracak.