DİNLE bu ilk satırlarım, ilk nefes alışım...
"Sakın hava durumuyla başlayan bir giriş yapmayın."der bir  yazar. Ben de bu kurala uymalı mıyım? Size penceremden gördüğüm kadarıyla , havanın ne kadar boğucu kasvetli ve karanlığımsı olduğunu anlatmayacağım. Dışarıdaki çocuk seslerinden, kavgacı komşularımızdan bahsetmeyeceğim, sinirli sokak hayvanlarının kendine has hırıltılarını da betimlemeyeceğim. Şimdi farkettim de bu satırlarda en çok yazmak istemediklerim yer kaplamış. Mesela yamuk yumuk harflerim ve saçma sapan yazım...
Bana özel italik yazımın kendine has karakterlerinde çocukluğumu gördüm. Ü'lerim tek gözlü, G'lerim yarım kuyruklu, V'lerim U'ya özenmekte, M'ler bir yere bağlanmak ister... 
Ben Kimim? 
Belki de ben Suç Ve Ceza'nın Raskolnikovu, Jack London'ın Martin Eden'i, belki Ateşböceği Yolunun Tully'si, belki de Romeoyum ya da sevgilisi Juliet... Tahir de olabilirim Zühre de. Deli divane aşkı arayan Yunus Emreyimdir hatta. Ya da aşka çoktan kavuşmuş Mevlana. Bence güzel bir çizgi film karakterindeki deli dolu kız olan Heidi'yimdir kesin. Biraz Abdulhamit, biraz da Mustafa Kemal'im. Ben Kim miyim? Okuduğun şu satırların her boşluğunda ben varım. Sefilleri okursan orada yaşarım. Belki izlediğin filmin ufacık bir figüranıyımdır. Belki de o filmin başrolündeyimdir. Esas kızın göğsündeki dövmeyimdir muhtemelen, uçan kuş dövmesi. Ya da Her Şeyin Teorisi'ndeki Stephen'ın ta kendisiyim. Hayır, hayır ben onlardan hiçbiri değilim. Ama bu "belki ben" dediklerimin hepsinden birer parçayım. Dostoyevski oksijenim, Victor Hugo suyum. Aristo kalemim,Kristin Hannah kıtaplığım, J.K. Rowling kitaplarım...
Sen Kimsin? diye sorma bana, ben bu satırlardaki o ufak boşluklardan ibaretim.

              Saygılarımla