deniz

bu kadar derinime sapladığın aşkını çekerken acımayacağını mı sandın?

asla etini aşamayacak satırlarımla dolu ceplerim. şehvet akan dudaklarından içeri tıkıp yok edeceğim her bir harfimi. çiğne, yut ve mahvet beni. 

birbirimizi kandıracağız demiştim sana, hatırlamazsın elbet
          kanıyorum sana 
          

sevmemeliyim
          yıkık dökük cümlelerimi kucağına dökemeyeceğim bu adamı sevmemeliyim
          

Ben kıskancım,
          Evet evet aslında ben kıskancım
          Ve bencilim de biraz
          Seni kıskanırım
          Başkalarından mı?
          Dokunduğun diğer insanlardan mı?
          Gülüşünü gösterdiğin diğer insanlardan mı?
          Belki, evet.
          Ama hepsi bu mu?
          Bu kadar mı olmalı?
          Bilmiyorum
          Ama kıskanıyorum
          Bensiz geçen günlerini
          Bilmediğim hayallerini
          Görmediğim hayal kırıklıklarını
          Çocukken oynadığın en sevdiğin oyuncağı
          Günlerce beklediğin o günlerini
          Yüzüne yağan yağmuru
          Bastığın toprakları
          Ellerini en çok, 
          Her gün sana dokunabilen ellerini
          Gözlerini,
          Sana dünyayı gösteren gözlerini
          Odanı kıskanıyorum, günü seninle bitiren soğuk duvarlarını
          Savunmasızca kendini bırakıp uyuduğun yatağını ve gördüğün rüyaları
          Sana dair her şeyi
          Senin olup benim de olamayacak her şeyi
          Her şeyini, en kuytu köşelerini, hatırlamayıp da yaşadığın günlerini, hepsini
          Hepsini ruhuma akıt
          Seni bileyim, sokaklarda ifadesizce yürürken neler düşündüğünü anlayayım
          Her şeyini anlat bana, her düştüğünde beni ara, defalarca öpeyim dizlerini
          Kemiklerim seninkilere kaynayana kadar sarıl bana
          Arkamı dönemeyeceğim kadar karış hayatıma
          Öyle seveyim ki seni vücudumu seninkine yaslamak yetmesin
          Sana karışmama engel diye etimden nefret edeyim
          Göğüs kafesimi kırıp ulaş kalbime ve sil bana dair sensiz olan her şeyi 

          [Verse 1]
          Varlığına hapset beni tut bırakma artık 
          Nefes alabileceğim başka bir yer var mı 
          Yaşamdan eksiltti tanrı çok az bi zaman kaldı 
          Bilemiyorum senden başkaları beni anlarlar mı 
          Gördüğünden daha fazla yorgunum çoğunlukla 
          Gözlerin gözlerime denk gelirse farklı tabi
          Şeytan oynuyor bak hep aynı ruhla 
          Ve bana açılıyor nedense hep aynı kapı 
          Yirmi yedi haziran aramızda üç yüz altmış kilometre 
          Fotoğrafladığımız sahiller değil sanki pitoreskler
          Geçmişini terk etti içimde dokunduğun her şey 
          Hasreti ölçebilir miyim ki birkaç memleketle
          Yaparım parmaklarımı kibrit gözyaşını benzin
          Ölüme niyetlendim, sana bakıp olamadım teslim
          Güneşi okşarken dahi elleri yanmayan bir kadın 
          Anla beni, sensiz var olmanın epey bi dışındayım
          
          [Nakarat]
          Ben biçare, sen deus ex machina
          Yokluğun içinden talibim varlığına 
          Sen sakura içimde kurak habitat
          Çok özür dilerim şeytanın adına 
          
          Ben biçare, sen deus ex machina
          Yokluğun içinden talibim varlığına 
          Sen sakura bense kurak habitat
          Çok özür dilerim şeytanın adına 
          
          [Bridge]
          Farklı yollardan ulaştığımız sarhoşluğumuzdan 
          İstanbul Denizli arasında kaybolduğumuzdan
          Kader denen şu mapusta mahvolduğumuzdan
          Parmaklarımızın az ötesinde nahoş uçurumlar
          

Siz iğrenç mahlukların yüzeyselliği etimin en derinine batıyor ve damla damla akıtıyordu canımı. 

İçimdeki yaratık makinesini çıkar. Beni bu mekanizmadan kurtar. 

Söylesene bana ben seni mi seviyordum yoksa yıllarca içimde büyüttüğüm bu sevgiyi sana mı akıtıyordum. Söyle bana günlerce içimde yarattığım sevgilimi öldürüp yerine sen mi geçiyorsun yoksa ben sevgilimi öldüremedim diye seni mi seviyorum. Söyle, sen beni mi seviyorsun yoksa nefret ettiğin günlerindeki ateşi söndüren bu yağmuru mu. Söylenmeli mi bunların önemi olup olmadığı? Güneş’in her doğuşunda adını sayıklıyorsam bu sevginin kaynağının kurumasına gerek var mı? 
          Galiba seni seviyorum. 

          
          Beni tanıyan herkesi öldürseydim ya, o zaman özgür olur muydum? O zaman bulur muydum kendimi? Yoksa daha da mı yok olurdum? Neredeyim ki ben, nerede? Bu mahlukların kimyasına mı karışmışım bu etin deliklerine mi? 
          Tüm etim ben miyim, bir bacağımı kesip atsam benlikten eksilir miyim? Neredeyim?