萌え

seni unuttum, eminim. öyle ki bazı sabahlar yüzümde bir tebessümle uyanıyorum, ellerimi kavuşturup seni içimden söküp atan hayata teşekkür ediyorum. şükürler olsun tanrım, diye haykırıyorum. şükürler olsun ki gittin. eğer kalsaydın bugünkü gibi hüküm süremezdim.

ölmedim ama ölümden beter iki yıl geçirdim
          keşke ölseydim dememe sebep olan iki yıl

ibrâhîm
          içimdeki putları devir
          elindeki baltayla
          kırılan putların yerine
          yenilerini koyan kim

ah Ingeborg,
          ben kor yuttum.
          içimdeki her şey yandı.
          içimde yanacak bir şeyler daha
          var mıdır, Ingeborg?
          daha fazla acı çekemem
          acı çekecek yerlerimi o kor yuttu.
          sen nasılsın?
          sen şimdi “duvarın arkasında” nasılsın?
          bense “hâlâ duymaktayım soluğunu
          bir de hançer gibi sapladığın
          o sözcüğü.”

tekini kaybetmiş bir şey gibi
          yepyeni kaldım

"ayağı kırık bir at gibi topallıyordum ortasında hayatımın ve tüfeğin icadına asırlar vardı."

bugünü bitirip yarına başlayamam
          gözlerim sokakların ardına taşamıyor artık
          herkesin güldüğü yerde ben ölüyorum
          yüreğimde anlatılmaz bir kırıklık
          ucu bucağı var mıdır ki bu acının
          günler birbirine ekleniyor, tek bir gün oluyorlar
          artık gecenin ardından sabah gelmiyor
          ve uzun bir kışın ardından bahar
          bugünü bitirip yarına başlayamam
          dün kayboldu, ötesi bir o kadar uzak
          sözcükler taşa dönüşüyor şimdi boğazımda
          çok anlatılmış bir öykü oldu yaşamak.

sonra içime ve hatta dışıma kapandım.
          küsmek gibi bir şey.
          bir çeşit gölge fesleğeni.
          bir çeşit olmayan hayat.
          zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak
          ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim.
          epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu.
          bir yığın insan tanıdım.
          ama hep yalnızdım.

yüklenmiş kanadına uzak kırların
          ve gecelerin kar ürpertilerini
          taşıyıp gelmiş buraya dek
          hâlâ uğulduyor ürkek göğsünde
          dağ başlarının çelik fırtınaları

telefon teline tünemiş bir serçe
          başını sokmuş kanatlarının altına
          telefon telinden kayarak yağmur damlacıkları
          damlıyor yere