Hayat bizi bilinmeyenlere doğru son hızla sürüklerken bazen korktuk bazen sevindik bazen de üzüldük ama hangimiz hayata engel olabildi?
Kendi hayal dünyamızda ki güçlü duruşumuzu gerçek hayatta da devam ettirebildik mi? Hata yaptığımızda onu düzeltmek yerine aynı hatayı sizde sürekli tekrar ettiniz bende.
Hangimiz bir ders çıkardı yaşadıklarımızdan? Peki son kez soruyorum kendinizi kimsesiz, yalnız ve boşlukta hissettiğinizde zamanında kırdığınız parçaladığınız kişinin yokluğu canınızı acıttı mı? 
Belkide canımızı acıtanları birileriyle paylaşıp acımızı dindirmek için veya bizi anlayacak birilerini bulmak için çünkü insan arıyor birinin onu anlamasını..
Belkide buraya kendi dünyamızı yazıyoruz ya da hayallerimizi veya bir başka birinin hayatını yazıyoruz ama sonuçta içimiz rahatlıyor ve mutlu oluyoruz ya bu duyguyu ben hiçbir şeye değişmem.