z_ay_yildiz_z

Olması gereken şeylerin adını 'iyilik yapmak' koymuşlar.

Hayat bakmaz önüne, sakın! Kalp elinde düşürme ...

Gelmeyecek olanı bekleyenlere selâm olsun!
          İyi insanlardı.
          Umutlarını susturmak yerine, kendilerini hiçe sayarak duman olan, sabrının son demlerini de
          ellerinde kalan son bir parça hayal kırıntısıyla sıyıran, güzel insanlardı.
          Herşey tükendiğinde ise, kendilerinden geriye sadece bir beden kaldı, onunda içi zaten boş mezarlıktan farksızdı.
          Selâsı okunmadı iyi insanların, cenaze namazı kılınmadı. Fakat ortada bir sürü cenaze vardı.
          Sustuk.
          Ve o iyi insanlar, içi boş tenha sokaklarda, çatısı çökmüş izve evlerde, ve  boyası akmış parklarda, belki bir deniz kıyısında, öylece kalakaldılar.                                     
                                                            z_ay_yildiz_z

Düşünsene..
          Bir toz bulutu gibi gelip geçmişsin insanların arasından.
          Kimseye faydan olmamış, zararın olmamış, ama insanlar seni farklı gôrmüş, yabancılamış.
          Her bulut gibi, sen de süzülüp gitmişsin sonsuzluğa. Hayat sana acımamış.
          Geriye mi?
          Geriye sadece tozların ve  umut taneciklerin kalmış.        
          
             z_ay_yildiz_z

Ay tutulsa da,
          Güneş  yansa da,
          Yıldızlar kaysa da,
          Gökyüzü seni hiç terketmedi  unutma!
                                                             z_ay_yildiz_z

Gir içeri..
          Kapı aralık kalmasın.
          Zaten yokluğun, yeterince üşütüyor beni..
                                                                 z_ay_yildiz_z

En zoruda ne biliyor musunuz?
          Sen için sökülene kadar, onun için  ağlıyorsun, onun bundan haberi bile yok ..
                                                                 z_ay_yildiz_z

Elden zaten ne geliyor ki..
          Sadece;
          Beklemek..
          Umudetmek..
          Ve, sabretmek zorundasın..
                                                              z_ay_yildiz_z

Hayatta bu kadar formül varken, bu bilinmezlik neden..
                                                                 z_ay_yildiz_z

Küçük bir çocuk bana soru sordu bugün.
          Yalnız, benim gibi küçüklüğüne aldanmayın.
          Hayatımda duyduğum en zor soruydu belki de.
          Cevabını vermekte tereddüt yaşadım, ancak onu kandırmakla bir yere varamayacaktım.
          Nasıl olsa günün birinde büyüyecekti, ne olduğunu görecekti ve sorusunun cevabını kendi verecekti. Bende dürüst davrandım hem ona hem de kendime..
          "Ağladım" dedim. Hangimiz ağlamadık ki..
          Peki sorusu neydi biliyormusunuz?
          "Sen büyüyünce hiç ağladınmı?"
          İçimden dedim ki;
           "Ben çocukken bile bu kadar ağlamadım."