‏‏‏‏‏‏‏‏

oluru yok gibi duruyor 

https://resmim.net/i/DxFGdc

-sen konuşmayı bilmiyorsun ha.
          
          +niye abi?
          
          -kelimeleri ya yutuyorsun ya kısık söylüyorsun ya da hiç söylemiyorsun. öylece bakıyorsun. bak. bak abim geçen elin kesildi, yarık açıldı yarık. ağzını açıp tek kelime etmedin. o bezi sardın öyle eline. kanaması dursun diye sigara bastırdın yaraya. yine tek kelime etmedin. şimdi kucağında yavrun ölmüş gibi bakıyorsun, evin barkın çökmüş gibi kambursun. yine tek kelime lan. tek kelime etmiyorsun. ağlamıyorsun. abim, bir şeyler yap lan.
          
          +abi. bana konuşarak anlaşılmayı öğretmediler ki. ben de beceremedim o işi. kaldım öylece. özür dilerim.

https://youtu.be/mJukgV41DJQ?si=tWa28kkjzaxLSC4K

yalnızlıktan kudurmuş bir çocuğun arabaların kaportasını anahtarla çizmesi gibi ruhumun kemirilişi de hep sinsiceydi. buna rağmen ansızın berraklaştığı oluyor bulanık günlerin hâlâ soğuk biralar oluyor güzel kızlar oluyor. yağmurdan sonra saçlarını havluyla kurulaman gibi olmuyor tabii o kalibrede sevda görmedim. öptüm ama içime çekmedim.

hayatımda aşka yer yok şükran. olsaydı bilirdim. olsaydı mutlaka bilirdim ama yok. hayatımda bana bile yer yok be şükran. fazlalığım kendi hayatımda. aşk diyorduk. doğru. içimde aşka dair bir heves ve arzu da kalmadı ki. kalp çarpan düşler kurmuyorum. hülyalı ilk gençlik mazide kaldı. benim bir kavgam var şükran. toyken kavgam aşktı herkes gibi. şimdi kendimle dövüşüyorum. derdim benimle şükran yanlış anlama nolur. insan bazen böyle olur diyorsun deme şükran. insan böyle olursa telafisi yoktur.

bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar. bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür, kimse neden diye sormaz.

bir boka yaramaz zaman. oturursun kıçının üzerine, dalgalarıyla kayalıkları döven bir sahil kenarında ciğerine dolan gökyüzünü hazmetmeye çalışırsın güçlükle. derdine derman olabilecek insanların zerre umrunda değilsindir. bir başına kalmanın zorluğunu, yalnızca bir başına kalanlar bilir. eğer her gece sol kaburganın yerinden sökülecek gibi olmasına dayanamıyorsan bu hayattan toz duman gibi geçip gideceksin oğlum, arkanda ne bıraktığına bile bakmadan. gelip geçici olmamak için yapacaksın bunu. o zaman değerin oluyor, o zaman kıymete biniyorsun. iyi bilsinler, kötü bilsinler. sen kendini bil kâfi. her söyleneni, her duyduğunu takıntı haline getirmen senden başkasını üzmez. senden başka hiç kimseyi üzmez. hiç mi hayallerin olmadı, hiç mi bir beklentin olmadı diyeceksin bu cehennemde, elbet oldu. ben artık sadece daha az yansın istiyorum canım, artık bir hayalim yok. sadece yastığa başımı koyduğum an sabaha her şeyden soyut bir şekilde yirmi ikinci rüyamı görmüş olarak uyanmak istiyorum, kül olmam kimsenin umurunda değil.

ısıttığım sütü cezvede unuttum. okuduğum kitap yarım, balkonun kapısı ise aralık kaldı. dolabın bir köşesinde tek dal sigara, o defterin arasında bir tutam saç, yatağın altında ise anlamsız birkaç mektup saklı. satır aralarında kendimden bir parça bulduğum kitaplarda da yapraklar kuruttum. yaşamdan izler taşıyan bir dolu şey varken ben,, nefes aldığımı en çok dizimdeki kesiklere bakarken fark ettim.

uğruna nice savaşlar verilmiş gibisin