e.

düğüne geldim (zorla) ve aptal bir coğrafya grup ödevi yüzünden sinirlerim bozuldu gruptaki kimse de yazmıyo aptallar ÇILDIRCAM

BEN BİR ŞEY YAPTIM VE YENİDEN YAYINLADIMMM umarım sevmişsinizdir bu fici ya da seveceksinizdir keyifli okumalar
          
          
          https://www.wattpad.com/1416045812?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=zdluws

burayı, buradakileri o kadar çok özlüyorum ki bırakamıyorum. bağımlılık yaptı bende sanki değilmiş gibi. gelip gidip buralara bakıyorum. içim çok buruk. tek istediğim ağlamak belki. ama onu bile başaramıyorum. evet, tekrarlıyorum, burayı çok özledim. o eski wattpad ortamını da çok özledim. herkesin birbirine destek olduğu, yb için bazen yazarı darladığımız zamanları, ilk okuyacağım diye telefon başında beklediğimiz anları ben unutamıyorum. geçmişe ihanet edemiyorum. hayır, yanlış anlamayın gittiniz diye geçmişe ihanet etmiş olmuyorsunuz. sadece eğer ben burayı bırakıp gidersem geçmişe, o dört yıla ve minik eylül'ün umuduna ihanet etmiş olurum. yazmaya çalıştığım ama sürekli beğenmediğim için sildiğim ficler için bana destek olduğunuz zamanlar çok özeldi benim için. böyle yaptığınız zaman küçük kız kardeşiniz gibi hissediyordum. ama belki şimdi hatırlamıyorsunuz bile beni. adımı duyduğunuzda ya bir kız vardı demiyorsunuzdur belki. ben, aptal olabilir miyim? hepinizin adını hatırlıyorum ve duyduğumda eskiler geri geliyor aklıma. unutamıyorum. belki de bunun sebebi, minik eylül'ün gülmesini, umutlanmasını sağlamanız. biliyor musunuz, ergenliğin dibine vurmuş o minik eylül sizi çok seviyordu ve şimdi de sevmeye devam ediyor. sizi unutmayacak, içimde bir yerlerde burası her zaman özel olarak kalmaya da devam edecek. sizi seviyorum ve özlüyorum.  beni hatırlamıyorsanız bile, umarım bir gün wattpade girmek istersiniz ve bunu okursunuz. monawiesta tanıdık gelir belki. gelin, gelmenizi isterim. sanırım minik eylül hâlâ bir şeyler için çok umutlu. ve ben o umudun ölmesini istemiyorum. belki bilmeyeceksiniz bile ama o umudu öldürmeyin lütfen. seviyorum sizi. 

az önce yıllardır takip ettiğim bir hesaba denk geldim, onunla sohbetlerimizi okudum, oradan diğer hesaplara baktım filan. bunlar birkaç dakika içerisinde oldu ama benim son dört yılım bunlar. dört yıl, koskaca dört yıl oldu. her şey o kadar çok değişti ki. bazıları en son 2023 yılında yazmış biliyor musunuz? bir zamanlar insanların evi olan bu yer, şimdi resmen anılar çöplüğü olmuş. eskileri şöyle bir gözden geçirdim, her şey o kadar güzeldi ki o zamanlar o kadar mutluydum ki ama değerini bile bilemedim. belki kırdım birilerini, çok fazla incittim ya da ne bileyim onları mutlu ettim. sürekli burayı bırakmaya çalıştım, hatırlıyor musunuz? ama şimdi gitmem diyenler buraya uğramazken, o kadar bırakmak için çabalayan ben çıkamıyorum buradan. çok şey kattı burası bana, güzel insanlarla tanıştım değerli anılar biriktirdim. bunları yazarken gözlerim dolu dolu, içimde bir huzursuzluk var. dört yılda neler ysşadım, neler paylaştım buralarda ama şimdi ne oldu bana? bir şeylerin eskisi gibi olmasını o kadar çok istiyorum ki anlatamam. kabul, şimdilerde çok kötü değil hatta artık daha iyi durumdayım ama eskileri çok özlüyorum. monawiesta'yı hatırlıyor musunuz? hepiniz çok beğenmiştiniz, o kullanıcı adımı da gördüm. fazla mı duygusalım ya? neden ağlamak üzereyim ki?

kızlar aklıma güzel bir kurgu konusu geldi, yani bence güzel. her şeyi ayarlayıp yazmak istiyorum ama burdan okuyamayabilirsiniz gibi de geldi nasıl yapsak ki 

kendimi kötü hissediyorum. içimden sadece ağlamak geliyor ama onu bile beceremeyen aptalın teki olduğumun farkındayım. uyuyamıyorum da. tek yapabildiğim bilgisayardan bir şarkı açıp sandalyemde otururken titrememe neden olan kahvem eşliğinde telefonda gezinmek. en azından bunu başarıyor olmak güzel. sanırım yoruldum. fazlaca yoruldum ama beni yoran ne, onu da bilmiyorum. özlem mi, emin değilim. sinirli hissetmiyorum. belki bir şeylere kırgınım ama neye ya da kime, hangi sebepten kırgınım bilmiyorum. ben hiçbir şey bilmiyorum. her gün evde yalnız olmak mı beni boşluğa sürüklüyor, sanmam ama belki olabilir çünkü eskiden hayatım böyle değildi. yeni arkadaşlıklar, kahkahalar ve aptalca dersler benim için okula gitmeyi eğlenceli kılıyor. her gün okulda eve özlem duysam bile alıştığım ortamdan gitmek ve sonrasında bir anda yapayalnız kalmak korkutuyor sanırım. çok korkutuyor hemde. ailemle bir problemim yok ancak evde aynı anda bulunduğumuz saatler çok az bu yüzden onları yanımda daha fazla istiyor da olabilirim. ya da sadece liseye yeni geçmiş ve uyum sağlamakta zorlanan ergenin tekiyim. 2025’in güzel geçeceğine nedense fazla eminim ama sınavla girmek sinirlendiriyor. hatta direkt sınavlar beni sinirlendiriyor. fazla mı saçmaladım? konudan konuya atlıyorum sanırım. ama fark ettim ki günlüğüm burası ve içimden geldiği gibi yazmak beni mutlu ediyor. rahatlıyorum en azından biraz. ve bu his çok güzel. 

hâlâ açılmasını bekliyorum. burayı, burada tanıştığım insanları, edindiğim anıları unutmak istemiyorum. belki diyorum hâlâ, belki açılır ama yok. herkes unuttu sanki, bi ben bide işte öyle buraya fazla düşkün olanlar kaldı sanırım. böyle bir şey beklemiyordum ama bir umuttur yaşamak deyip bekleyeceğim ben. biliyo musunuz, şuraya yazmak bile çok iyi geldi. çok özlemişim, bana asla unutamayacağım iki yıl armağan etti.

kızlaerrıııımmmmmm kullanıcı adımı değiştirdim çünkü neden olmasın sizce basıl olmuşşş

ailemi bazen gerçekten anlayamıyorum ve bu çok yoruyor. 

bütün hafta sinirlerim çok bozuktu ama ne öğrendiiiimm gürhan ve hamza geri döndüü!!!!!! o kadar mutluyum ki bunu herkese haykırmak istiyorum şu anda ozan'ın, ecem'in, metin'in, batuhan'ın, selen'in, gözde'nin, begüm'ün, cansu'nun, sema'nın, eda'nın, nazlı'nın, arzu'nun, hande'nin fatih'in de gelmesini çok istiyorum eski kadroyu çoooookkk özlediimm keşke geri gelseler ya