İçimdeki şeytan içimdeki saf meleği kandırdı. Onu öldürdü. Cesedini yaktı. Oluşan küle kötülüğün tohumunu koydu. Dışarıdan akıtamadığım gözyaşları içime aktı ve o tohumu büyüttü. İçimdeki şeytan mutlulukla izledi. Tohum büyüdü fidan oldu, fidan büyüdü ağaç oldu. Ağaç o kadar çok büyüdü ki kapkara dalını kalbimi parçalayarak çıkartıp sevdiğim insanların da kalbini tek tek parçaladı. İçimdeki şeytan zevkle o daldan tırmanarak çıktı. Çıkarken kulağıma "hepsi senin hatan. ben hiçbir şey yapmadım, sen o saf melek gibi herkese inandın ve işte sonuçları" dedi ve alayla gülümsedi. Ben artık ne iyiydim ne de kötü. Ben sadece sevdiklerine zarar veren biriydim...