🔮

Hocam kitap ne zaman yayınlıcan ya

İzler Kalır kitabını okuyanları yer yutarım, zehir olsa içerim, uçurum olsa atlarım, karşı cins olursa asık olurumm

Sen Gibi hikayesini yayımdan kaldırdım.. Öyle gerekti, biraz zamana ihtiyacım var. Tekrar görüşmek dileğiyle. Hoşçakalıın

Şu kısa süre içerisinde hayattan çok ders çıkardım.. Her boku kafama takmamayı, mal insanlara üzülmemeyi, ânın tadını çıkarmam gerektiğini anladım. Biraz geç oldu ama hâlâ yaşıyorsam hiçbir şey için geç değildir, onu da anladım. Sizde anlayın, kendi hayatınızı, huzurunuzu, fikrinizi, başkasına bağlamayın. Hayatınızı onun üzerine kurmayın.. Çünkü bir sabah uyandığınızda eviniz, aileniz, dostlarınız, akrabanız, mahalleniz, şehriniz olmayabilir. Hayatınızın merkezine başkasını koyarsanız ilerde bir gün çok pişman olursunuz. Kendimi düşünmeliydim dememelisiniz.. Keşke şunu da yapsaydım, keşke o da, keşke bu da diye ömrünüzü çürütmemelisiniz. Negatifle doğup negatifle ölmemelisin.. Depremden sonra anladım bu kadar şeyi.. Depremde orada değildim ama evim yıkıldı, arkadaşım enkaz da kaldı, bir diğer arkadaşım öldü. O an anladım yaşadığımız hayatın ölümlü olduğunu, her saniye için plan yapmamam gerektiğini. Öğrenmemin bedelini çocukluk arkadaşımla ödedim. Var mı bunun ötesi? Ben bunu yaşayarak öğrendim o kadar şeyi, ama siz yazdıklarımı okuyarakta öğrenebilirsiniz.. Sağlıcakla kalın ve her yeni birgün 'Bugün de nefes alıyorum' diye şükredin.

İyi misin? Umarım iyisindir. Hikaye devam edecek misin? Güzel bir hikayen var. 

Hikayene devam edicek misin? 

Kalbimin ağrıdığını hissediyorum.. Karnıma sancılar giriyor, gözlerim yanıyor,arada bir göz pınarlarım  yaşlar sayesinde ıslanıyor ama bunun her hangi bir faydası olmuyor. Aynaya bakıyorum. Gözlerim kızarmış ağlamaktan,daha doğrusu ağlayamamaktan. Canım acıyor. Ama aldırmıyorum, hâlâ kulaklık takılı, hâlâ aynı şarkı çalıyor, hâlâ aynı hisleri taşıyorum. Göz pınarlarıma gelen yaş bu sefer de intihar etmek istiyor, izin veriyorum. Önce burnuma düşüyor, sonra kuruyan dudaklarıma. Birazda olsa duraklarım ıslanıyor.. Ama ruhum hâlâ kurumuş, kül olmuş hâlde yerde duruyor. Ruhumun külleri uçuşmasın diye bir kavanoza almaya çalışıyorum, ama çok heyecanlıyım. Çünkü ilk defa kalkmayı deniyorum. Külleri tam avucuma aldım kavanoza koyacağım, birden bir rüzgar esiyor küller dağılıyor. Ruhumun küllerini tekrar toparlıyorum, avucumdalar. Ama nefesimi tutmuşum uçuşmasınlar diye. Her neyse, avucumda ki külleri kavanoza koyuyorum, "Ohh.." diyorum. Derin bir nefes alıyorum, ee normal olarak derin bir nefes veriyorum. Bu seferde verdiğim nefes uçuruyor külleri. İşte o an anladım ki ruhumu toparlayamayacağımı, o zaman anladım toparlayamayacağımı.