zeynep ☆

Geçmişten kalan bazı izler, eskisinden de çok acıtır oldu. Bu izlerden anıları tekrar var etmek istedim ama bir yandan da her şeyin olağan akışına bırakılması gerektiğini biliyordum. Anılar, kayıplarla birlikte uzaklaşmıştı ve solan anıları çaresizce yaşatmaya çalışıyordum. 
          
          İnsanlar gider, her şey değişir. Anılar solar ve kaybolur gider. Hiçbir şey sonsuz değil sonuçta. Bir tek sen kalırsın ama senin elinden ne gelir ki? Gitmekten başka... 

Geçmiş, çatlakların arasından hiç geçmemiş gibi ortaya çıkıyor. Daha dün farklı bir insandım. Bugün farklıyım. Bu farklılıklarım birbirine bağlanıyor ve her şey değişiyor. Ben ve hayatım... 
          
          Her şeyin değişmesi, kötü bir şey değil. Zaman geçip ilerledikçe normal olanın bu olduğunu görüyorum. Hayatımın devam etmesi olağan bir durum, bir sorun değil. Ben yalnızca ilerliyorum ve bazı şeyleri geride bırakıyorum. Geride bıraktıklarımla yürümeye devam edeceğim ve onları unutmayacağım. 
          
          Hayatın devam ettiğini öğreniyorum. Bunun doğru olduğunu, olması gerektiği gibi yaşadığımı biliyorum. Zamanla bunu anlayacağım. Sadece şuan anlamak istemiyorum. 
          
          Çünkü özlüyorum. 
          
          Dünde bıraktığım, bugün olmayan o kişiyi...
          
          ☆ミ

200423 ☆ 5.yılım ve hoş geldin 19~ 

200422 ♡
          
          hoş geldin 18 ❃
          
          4 yıl geçse de hala anılarım taptaze. Yazmaya ve yazdıklarımı toparlamaya başladığım günü, ilk cümlelerimi çok iyi hatırlıyorum. Bunu sanırım çöplük gibi kullandığım hafızama borçluyum :') 
          
          Ne kadar zaman geçerse geçsin, oluşturduğum karakterlerle aramda hiçbir şey değişmedi, aralarına yenileri eklendi ve daha da güçlendiğimi hissettim. Bu 4 yılda onlarla birlikte büyüdüm ve kendim olmayı, onları kendimden bir parça olarak görmeyi öğrendim. 
          
          Aslında bu 4 yıllık yolculuğumun asıl meselesi buydu. İnsan olarak yaşamayı öğrenmek; başarılar ve bir şeyleri elde etmekten öte... Ben olmayı öğrenmek, ben olarak yaşamayı deneyimlemek. Ne olduğum, nerede olduğum önemli değil. 
          
          Dünyanın geri kalanından kendimi soyutlayıp perdelerimi kapatmak bir yere kadar... Perdeleri açtığımda da kendimi bulmaktı önemli olan. Kendimi dinlemem, duymam için kendimi dünyadan soyutlamama gerek yoktu. 
          
          Bu yolculuğun devamında yine fark etmeden seneler geçecek, yeni yaşlar ve onlarla geçirdiğim sayısız yıllar sonunda hayatın kendisinin bana bir hediye olacağını göreceğim. 
          
          Ayrıca böyle bir günde karakterlerimi oluşturduğum, doğum günümü değerli kıldığım için kendime teşekkür ediyorum ❥ Kendime verebileceğim en güzel hediye onları oluşturmak ve yazmaya başlamaktı. Doğum günümü kutlamak bir yandan onların doğum günlerini kutlamak gibi olacak, birlikte mumlara üfleyip dilek tutacağız. 
          
          Birlikte geçireceğimiz nice yıllara ✦
          (๑˃ᴗ˂)ﻭ
          
          
          

Ve bugün kitabın 3.yılına girmiş bulunduk.  Daha önce de dediğim gibi bu dağın görünen kısmı.. Sizlere dağın derinliklerindeki saklı kökleri göstermek için sabırsızlansam da önümüzde uzun bir yol var. Bu yolun sonuna geldiğimizde bu kadar yıla gerçekten değecek bir iş çıkarmak istiyorum. 
          
          

Merhaba! Bugün çok güzel bir gün hem kitabım iki yaşına girdi. Hrm de benim doğum günüm... İkinci yıla özel yetiştirebilirsem bölüm atmak istiyorum. Biliyorum, kitap iki yaşında olmasına rağmen daha çok düzenleme ile uğraştığımdan pek ilerleme kaydedemedim. Ama kitabımı bir dağ gibi düşünmenizi istiyorum. Dağlar yalnızca bir yükselti değil, göründüklerinin 10-15 katı kadar yerin altında saklı kökleri var. Yavaş yavaş bu kökleri size göstereceğim, inşallah. Tekrar görüşmek dileğiyle...