İnsanın en serin anında bile içinde tutuşan bir yer vardır, kimse bilmez. Baharı bekler, bahar gelmez. Bir ömür suladığı çiçek solar, kimse görmez. Sonra bir an gelir; çiçek koparılır, perde çekilir. İnsan o eşikte her şeyden vazgeçer.