KitapSevers25
Gt?
zihnimevim
nef-ha
bir tutam sabırdı vuslatı güzel kılan..
zihnimevim
zihnimevim
'Çağımız kaygısı ' denen şeyden dolayı insanlar birbirinden korkuyorum, düşünceler saldırıya uğruyor, çabalar alay konusu oluyor, mutluluklar inkâr ediliyor, güzellikler kirletiliyor, gurur ayaklar altına alınıyor...
zihnimevim
Başaramadım, gidiyorum. Yaşamak için tek bir sebep bile bulamıyorum. Yalnızca yaşamak isteyenler yaşamalı. İnsanların yaşama hakkı olduğu gibi, ölüm hakları da olmalı. Fikirlerim bana özgü değil. İnsanlar bu kadar tabii primitif bir fikirden o kadar rahatsız oluyorlar ki dile getirmeye çekiniyorlar, hepsi bu. Yaşamak isteyen, ne olursa olsun kuvvetli bir şekilde hayata tutunmayı başarıyor. Onlar adına seviniyorum çünkü bu insanlığın galibiyeti denen muhteşem şeyin ta kendisi. Fakat ölmenin de suç olduğunu düşünmüyorum. Benim gibi bir varlığa bu dünyanın ikliminde hayat yok. Yaşamak için bir şeyler eksik, yetmiyor.
zihnimevim
tek yalnız ben değilim. *
zihnimevim
"Bizi dinleyecek kimse olmadığı için yazı yazıyoruz. Edebiyat olmasaydı, yalnız kaldığında bir insanın neler düşündüğünü hiçbir zaman öğrenemeyecektir."
zihnimevim
İnsan denen canlının kimliği, sadece yüzüne veya parmak izine bakılarak değil, tüm bedeninin verdiği hissiyatla da teşhis edilebilir.
zihnimevim
Kendi kişiliğim gibi olan bir şeyi gerçekten gizlice seviyorum, sevmeye devam etmek istiyorum ama gerçekten kendime ait bir şey olarak somutlaştırmaya korkuyorum.
zihnimevim
düşünsene: doğurduğun her üç çocuktan biri katil, öbürü kurban, üçüncüsü ise yargıç ve cellat olur. her gün katilleri öldürürler, her gün de yeni katiller doğar; her gün katiller vicdanı öldürür, vicdan da katilleri idam eder; sonuçta ikisi de varlığını sürdürmektedir: katiller de vicdan da. nasıl bir sisin içinde yaşıyoruz böyle! insanın yaradılıştan beri ettiği bütün sözleri dinle, konuşanı ne sanırsın: düpedüz tanrı'dır bu! ilk doğduğu günden itibaren insanların bütün yaptıklarına bir bak, mide bulantısından isyan edersin: düpedüz sürüdür bu! insanlar binlerce yıldır kendisiyle boş yere savaşmış durmuş ve ruhunu hâlâ açıdan kurtaramamış; insanın bu esir ruhunun takatsizliği artık dehşet verici, korkunç boyutlara varmış, ama nihai yargıç hâlâ herkesi geleceğim diyerek oyalıyor.
zihnimevim
Yalnızlığımın dipsizliğinden korkuyorum! Kendimi karanlık bir uçurumun kenarında buldum; aşağı habire sözcükle atıp duruyorum; nasıl da ağır sözcükler, ama düştüklerinde en ufak bir ses gelmiyor. O uçuruma kahkahalar, tehditle ve gözyaşları atıyorum. Aşağıya tükürüyor, bağrına taşlar kaya parçaları fırlatıyor, dağlar tepeler deviriyorum - ama hep aynı boşluk, hep aynı sessizlik.
zihnimevim
Duvara bakıyor, sanki orda bir resim asılıymış gibi, ama resim filan yok duvarda; sadece dev bakır sarkaçlı, iki ibareli, maundan koca bir saat asılı.
zihnimevim
Akşamlar bir roman gibi biterdi
Jezabel kan içinde yatardı
Limandan bir gemi giderdi
Sen kalkıp ona giderdin
Benzin mum gibi giderdin
Sabaha kadar kalırdın
Hayırsızın biriydi fikrimce
Güldü mü cenazeye benzerdi
Hele seni kollarına aldı mı
Felâketim olurdu ağlardım