Kimsenin benimle ve duygularımla ilgilenmediğini biliyorum. Nasılsın? Öylesine sorulmuş bir nasılsın oluyor. İlk fasıl bitsin de ben kendi dertlerimden gireyim meseleye endişesi taşıyor. -sanırım iyi bir dinleyici olmamdan kaynaklanıyor, yine de biraz bencillik gibi geliyor bana-
Nasılsın? Bunu uzun zamandır kendime sormayı bıraktım. Çünkü bu soru beni geceleri uyutmaz. Nefessiz bırakana kadar ağlatır. Sonra kendi kendime sakinleştirir ve sabaha aynı rutinime devam ederim. Ve ben gece ne kadar ağladıysam sabah o kadar gülerim.
Çünkü ben iyi değilim.
Bunu kimsenin bilmesine gerek yok.